Pittig werkje en zeker geen makkelijke lectuur om door te komen. Het gaat inderdaad uit van de vraag wat het leven de moeite waard maakt om geleefd te worden. De eerste stelling (zelfmoord als enig werkelijk probleem) van het boek volgt eigenlijk niet helemaal uit het antwoord van die vraag - als het niet de moeite waard is wil dat nog niet zeggen dat je zelfmoord moet plegen en vice versa - maar goed; het is wel een pakkende en uitdagende stelling. Wat volgt is een worsteling met het absurde, of beter gezegd met een afrekening of verwerking van het (Dostojevskiaanse) argument, dat als God niet bestaat er geen reden voor leven bestaat. Het antwoord lijkt een mix van berusting in het noodlot en mondt uit in een soort pluk-de-dag filosofie; genietend en opgaand in de bezigheden die op dat moment bevrediging of opluchting geven. Met name het denken en (het bedrijven van) de kunsten speelt daar dan een verhevener rol in.

Ondanks het moeilijk volgbare taalgebruik daagt het werkje wel tot nadenken uit en heeft het absurde iets fascinerends. Genoeg reden om een aantal klassieken zoals bv. Sophocles, Nietzsche en Kafka, weer eens ter hand te nemen en opnieuw te bezien in het licht van het adsurde. ( )

Vertrekt van de stelling dat er maar één echt ernstig filosofisch probleem is : de zelfmoord, namelijk de vraag of het leven de moeite is of niet. Keuze voor de absurditeit, In diverse essays wordt dit thema uitgewerkt in een nogal cerebrale en niet altijd volgbaar stijl.
Andere thema’s : de vrijheid, de revolte, de passie. Geïllustreerd aan de hand van figuren : Don Juan, acteur, veroveraar.
Het essay Le mythe de Sisyphe beslaat maar 6 blz. Begint met de misstappen van Sisyphus : eigenlijk waren die zeer menselijk, namelijk een extreme drang naar leven. Beschrijving van de rotsblok-activiteit. Het meest interessant is de mentale toestand van S. berwijl hij terug naar beneden gaat. De absurde held is zich ervan bewust dat er geen hoop is. Maar toch is S. gelukkig ! ( )