het 10e verhaal kwam uit in 1939 (Silvère serie 10) in een linnen uitgave en is tevens één van de meest verkochte verhalen.

Een bende van Zeven Dwergen, geleid door de Voerman, handelt in cocaïne onder de dekmantel van een nachtclub. Als een van de zangeressen van die nachtclub vermoord wordt, neemt de Schaduw zich voor de dwergen en hun Voerman uit te roeien. Dan lukt hem, maar het bezorgt hem intussen ook een aantal hachelijke momenten.

De meesten hebben het van huis uit meegekregen: de boekenkast thuis bevatte een stuk of wat 'havankjes', en vroeg of laat ga je die toch een keer lezen. Of verzamelen, zoals ondergetekende. En zo kom je er achter dat je echt niet de enige liefhebber bent van Havank: er zijn er meer!
De avonturen van 'De Schaduw' worden tegenwoordig nogal eens aangemerkt als 'gedateerd' en 'oubollig', maar wat mij betreft gaat het om één van de beste Nederlandse misdaadauteurs. Een interessante persoonlijkheid ook, die Havank. Stukjes privéleven en fascinaties krijgen een plek in de verhalen. Ook vertaalde hij diverse avonturen van 'De Saint', de creatie van Leslie Charteris. In 1935 verscheen de eerste 'Havank'. Havank schreef 29 romans en twee verhalenbundels. Tijdens zijn leven werden er meer dan zes miljoen van verkocht. Na zijn dood werden de Schaduwromans met succes door de journalist Pieter Terpstra - onder de naam 'Havank-Terpstra' - voortgezet. Maar.. de meeste fans zijn van mening dat de 'havank-terpstra's' het niet halen bij de echte havankjes. Ook de onlangs verschenen titel 'Caribisch Complot' van Tomas Ross evenaart wat mij betreft niet de originele verwikkelingen van De Schaduw. Knap geschreven, dat wel, en zeker in een stijl die in de buurt komt, maar 'er klopt iets niet' (om het maar Schaduwiaans te zeggen).

Nog nooit een havankje gelezen? Doen! En herlezen kan ook geen kwaad. Je hoeft echt niet, zoals ik, een bedevaart te maken naar Zuid-Frankrijk om te zien uit welk raam een dodelijk schot is gelost... Maar genieten van de humor en het fraaie taalgebruik is verplicht wat mij betreft.

Het mannetje liep mistroostig te mopperen in de mist. En het had redenen om mistroostig te wezen, want tenslotte was het maar een klein en koud mannetje in een grote en donkere straat, waar het licht van schaarse lantaarns gesmoord werd in druipend natte watten van grauwe herfstnevel.
'Huuh!...' zei het mannetje, en het huiverde.
(uit: Polka Mazurka, 1939)