Een geest in de keel. Door: Doireann Ní Ghríofa.

Toen ik het interview van Kathy Mathys met Ní Gríofa in de Standaard der Letteren las voelde ik iets in me geraakt worden, ik moest en zou dit boek lezen. Al gaat het over een vrouw die 4 kinderen baart, nog een vijfde baby wil en liters melk afkolft. (Niet enkel voor haar eigen baby’s maar ook voor de moedermelkbank.) Ik, bewust kindvrij, voelde me verwant aan Doireann. Net als dat zij zich verwant voelt aan de 18de-eeuwse dichter Eiblín Dubh Ní Chonaill, die (in Ierland) nog steeds bekend is voor het gedicht dat zij schreef na de moord op haar man Art.

Tijdens het kolven, zogen en poetsen door verdiept Ní Ghríofa zich steeds meer in het leven van Eiblín Dubh. Ze pluist alle archieven uit, werkt aan een eigen vertaling van het beroemde gedicht en bezoekt plaatsen waar nog sporen te vinden kunnen zijn. Maar Eiblín is, was, een vrouw en zoals vele vrouwen voor én na haar is veel van haar bestaan weggegomd, overschreven, niet belangrijk genoeg geacht om te bewaren.

Ní Ghríofa’s zoektocht is koortsachtig, alles overheersend, uitputtend, naast haar huishoudelijke werk en het zorgen voor vier kleine kinderen. Gelukkig heeft die toewijding en uitputting tot dit prachtige boek geleidt. Want na essays en poëziebundels is er nu eindelijk haar geweldige prozadebuut.

Een geest in de keel is historisch, poëtisch, intiem, feministisch, autobiografisch, pijnlijk eerlijk, donker, essayistisch, detective-achtig, een aangrijpend memoir.

Ieren kunnen bezwerend, murmelend, zielsontroerend schrijven. Na Maggie O’Farrell en Sally Rooney ben ik nu ook verliefd op Doireann. Merci voor de tip Kathy. ( )