Edgar Degas is als jonge man teruggetrokken en introvert, uitsluitend bezig met zijn kunst. Als er familie overkomt uit Louisiana, tijdens of vlak na de Amerikaanse Burgeroorlog vangt hij ze liefdevol op. Een tante met twee nichtjes. Hij wordt hevig verliefd op Estelle en zij ook op hem. Doordat hij werk moet exposeren en heel hard werken ziet zijn broer René zijn kans schoon, nodigt de tante en de meisjes uit voor een verblijf in het familiehuis en verlooft zich met Estelle. Zij allen verhuizen terug naar Louisiana en na een paar jaar gaat Edgar daar op visite.
Inmiddels heeft Estelle twee kinderen, is zwanger van de derde. Ze is inmiddels blind geworden, René bedriegt haar met allerlei vrouwen en met name met de buurvrouw. De verhouding tussen Edgar en Estelle blijft platonisch maar is heel intens. Als een zwarte werkneemster haar leven beëindigd omdat ze een kindje heeft gekregen vangt Estelle het kindje op, dat ongeveer even oud is als haar eigen baby.
Edgar gaat terug naar Parijs.
Als hij oud is moet hij verhuizen, hij is dan ook geheel blind. Er komt een jonge vrouw hem helpen met inpakken en verhuizen. Ze schrijft verslagen aan “iemand” van wat ze met hem beleeft. Edgar is een knorrig mens geworden maar het meisje is niet bang voor hem. Uiteindelijk blijkt zij het zwarte kindje van Estelle te zijn en in opdracht van René te handelen, die is uit op verzoening. Die komt er niet. Beetje ingewikkeld en hier en dar wat langdradig, maar wel een mooi. Oek over een aantal behoorlijk tragische levens. ( )

De romans van Arthur Japin zijn voor mij altijd een verzekerd aantal genoeglijke leesuurtjes. Mrs. Degas behoort van zijn boeken wat mij betreft nog weer tot de beste.
De roman begint met twee pagina's die de kunstenaar en zijn werk beschrijven. Door Japins prachtige bewoordingen kruipt de lezer in het hoofd van de schilder. Zinnen als:"Dat moment van aarzelen waarin alles nog idee is. Tot aan de eerste uithaal liggen alle paden open."
Daarna begint het verhaal, wisselend in de eerste en de derde persoon verteld, in verslagen van het heden (1912) en het verleden (1872/ 1873).
De personages zijn geloofwaardig; misschien is Estelle iets te ideaal geschetst, maar dat is logisch, bezien vanuit het perspectief van de liefde. Alleen René is me iets te vlak beschreven. Hij is het stereotype van de overspelige man, een vrouwenverslinder. Het meest herkenbaar vind ik de geheimzinnige vrouw die Edgar helpt met verhuizen en daarvan verslag doet. Haar aarzelingen, haar streven om het goed te doen voor iedereen. Prachtig. Zo treffend als zij dingen zegt (met de woorden van Japin):"Zij staat mij voor de geest, maar niet voor ogen" (over een persoon die ze als kind kende). Zo treffend!
Arthur Japin vertelde in een interview dat hij alweer aan een nieuwe roman begonnen is. Laat maar komen... ( )