Tien min of meer samenhangende verhalen, waarin thema's als schepen en scheepsrampen, de ark van Noach en houtwormen voortdurend opduiken. Met het Apolloprogramma, Zwarte September en Tsjernobyl zijn ook de jaren zeventig en tachtig prominent aanwezig. De verhalen variëren in stijl en aanpak: een verslag van een proces, een brievenroman en zelfs een kunsthistorische verhandeling als buitenbeentje. Altijd goed geconstrueerd, soepel geformuleerd en doorspekt met fijne, goed gedoseerde humor. Alleen bij het slotverhaal dacht ik even 'Vort met die geit'.

Het halve hoofdstuk is een intermezzo, een verhalend essay over de liefde. (De eerste paragrafen behoren tot de mooiste uit de bundel en verlenen deze wat mij betreft een extra ster.) Het essay drukt ons met de neus op de feiten: in de rest van de bundel speelt die liefde maar een bijkomstige rol. Soms brengt ze dingen in beweging, maar de meeste personages zijn vooral sterk op zichzelf betrokken.Wat Tricia in Franklin ziet is niet duidelijk en Betty staat honderdentien procent achter haar man omdat dat rendabel is. Haar man gaat trouwens zijn gang zonder veel rekening te houden met haar. Op het einde van de bundel wordt het opperste geluk - ironisch ongetwijfeld - omschreven als een reeks perfect uitgevoerde handelingen. Dierbaren komen er niet aan te pas.

'De geschiedenis van de wereld gaat gruwelijk gewichtig doen zonder liefde', schrijft Barnes zelf. Maar dat doet alle geschiedenis zonder liefde in dit boek dus juist niet. En het is ook duidelijk waarom. 1493, '(d)at is het soort jaartal waar ik van hou. Laten we 1493 vieren, niet 1492; de terugkeer, niet de ontdekking.' Met andere woorden: laat ons het niet hebben over de grote gebeurtenissen, maar over de marge: de matroos die de beloning niet ontvangt waar hij recht op heeft, de verstekeling aan boord van de ark. Het gewichtige als het ware van onderaf bekeken. En dan, 'als de liefde faalt, moeten we de geschiedenis van de wereld de schuld geven. Als die ons maar met rust had gelaten hadden we gelukkig kunnen zijn, dan hadden we gelukkig kunnen blijven.' Maar is zo simpel is het dan ook weer niet. Want '(u)iteindelijk is geschiedenis niet 'wat er gebeurd is. Geschiedenis is alleen maar wat historici ons vertellen.' Wordt geschiedenis zo dan het domein van de romancier? ( )

Ogenschijnlijk een losse verhalenbundel, maar de verhalen blijken allemaal met elkaar in verbinding te staan. Niet alles is onmiddellijk duidelijk. Prachtig.
Thematisch vooral over relatie wetenschap-geloof, suprematie van de mensen, verhouding mensen-dieren. De Ark van Noah is de telkens terugkerende verhaallijn. ( )

Het eerste verhaal in deze bundel gaat over de ark van Noach. Noach was een kapitein die vaak dronken was, de Ark bestond niet uit een maar uit zeven boten waarvan een gedeelte zonk met medeneming van een derde deel van alle soorten en een aantal van de andere dieren werd door de bemanning opgegeten.
In de andere verhalen komt het motief van de Ark regelmatig terug. Vaak vind je onderlinge verwijzingen. Het boek is prettig leesbaar, goed vertaald en inventief, maar uiteindelijk maakt het allemaal toch een iets te verzonnen indruk om echt te boeien.
Uitgelezen: vrijdag 1 september 2000 ( )

Ik vond het een saai boek. Ik ben er in begonnen omdat het idee van een houtworm in Noach's arc me wel aansprak. Alleen na het lezen van een paar hoofdstukken haak ik echt af. ( )