Het vervolg op “De dolende dame” heeft dezelfde kenmerken en omvat wederom een schat aan observaties en commentaren. Na de vlucht uit Spanje vestigen vader en dochter zich in Londen. Het verhaal biedt fraaie sfeertekeningen van deze metropool en de lezer ontmoet figuren van zeer divers pluimage.

In het eerste deel van het boek is Maria aan het woord, terwijl in het tweede deel de schrijver het van haar overneemt om de ‘feuilleton’ af te maken. En niet zonder reden: hij wil een ander mensbeeld, hij wil afrekenen met de bedaardheid en fletse gemanierdheid.
Lees maar mee:
'Er zijn bijna geen slechte en goede mensen meer, noch verraders uit roeping, noch gifmengers uit bevlieging. We hebben de mens uit elkaar gehaald, het geheel van leugens en waarheden dat vroeger de mens was, en we weten niet hoe we hem weer in elkaar moeten zetten. Het ontbreekt ons aan het cement van het goddelijk geloof, of van het menselijk geloof, om met deze brokken iets te maken wat op een standbeeld lijkt. We hebben ons enthousiasme verloren voor deze aap die zichzelf wijs noemt, en in plaats van ons te verwonderen over zijn pose, bezien wij hem, ondanks zijn wetenschap, ondanks zijn genie, met diep medelijden, als we hem al niet in zijn gezicht uitlachen. We zijn eraan gewend geraakt om goden, koningen en helden te tutoyeren. We hebben het wonder afgeschaft. ‘

In deze passage schuilt (n.m.m.) de belijdenis van de schrijver. Een credo dat veel van zijn werk doordesemt en het zeker ook in deze tijd een mate van actualiteit geeft.
In ieder geval een schrijver die zijn vak verstaat. ( )