Behalve als literair curiosum heeft dit boekje weinig waarde. Het is ontstellend slecht geschreven, waarbij dan nog eens opvalt dat van de twee giganten in spé Kerouac onderdoet voor Burroughs. Dat Kerouac, volgens het nawoord, op latere leeftijd toch nog met dit boek heeft lopen leuren, is haast niet te geloven. Hij recupereerde het ‘moordverhaal’ in Vanity of Duluoz. Hopelijk loopt het daar wel …

In de film Kill Your Darlings zit er een minimum aan jazz, een minimum aan spanning, is de moord een keerpunt. De beste stukken van Burroughs in En de nijlpaarden werden gekookt in hun bassins doen wat denken aan John Fante, maar meer jazz & all that zit er nog niet in. Geen enkele dialoog is volgroeid, geen enkele gedachte draagt verder dan een fruitvliegje.

Alleen wanneer je in één beweging én het boek leest, én de film bekijkt, én wat feiten opsnort, smelt het boek samen met wat nog komen moest, lees je meer dan een jeugdzonde, trekt de tijd zich als een ingehouden ademstoot even terug voor dat wat er echt toe doet. ( )

In feite gebeurt er weinig, behalve de moord op het einde. De vrienden hangen wat rond, drinken, blowen en spuiten, zoeken een job op een vrachtboot, en twijfelen waar ze nu heen zullen gaan. De toon is prettig verward, met tal van korte, overbodige passages. 'We praatten er een poosje over door, totdat dezelfde dingen drie of vier keer ter sprake waren geweest', staat er dan. Of 'op dat moment liep er een jongen van ongeveer twaalf jaar met zwart haar langs, en Al zei: 'Hoi, Harry' en de jongen zei: 'Hoi, Al'.' Waarna Harry voor eeuwig van het toneel verdwijnt. Het hele boek heeft iets onaf, maar ook dat heeft zijn charmes: 'uiteindelijk hield het gedoe vanzelf op'. Opmerkelijk prettig boekje.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2008/12/william-burroughs-jack-kerouac-en-de.... ( )