Een jonge man, zowat 15 à16 jaar, wil weg van school. Later spreekt hij van mensenvretende schoolsystemen. Hij wordt leergast bij een kruidenier in de achterbuurt van Hannover (een criminelengetto, met 'heropvoedings- en psychiatrische instelling). Tegenwoordig bestaan ook hier nog dergelijke sociale wijken met achtergestelden, laaggescoolden, chronisch zieken zonder steun en allen veroordeeld tot allerlei vormen van criminaliteit om toch maar te overleven (was mijn werkterrein).
De 'IK-figuur' in het boek ervaart de ruwheid en tegelijkertijd ook een genegenheid. Van zijn baas leert hij veel : empathie voor die lui èn tegelijk leerde ik hoe je mensen met intensiteit en toch met de grootste distantie moet bejegenen. Je leert de menselijke mogelijkheden. Dit is het grootste deel van het boek. Daarna lezen we retrospectief: 25 jaar later wanneer 'ik' terug ga kijken in de wijk, die zal verdwijnen. De winkel is verlaten, er is hoogbouw en er zijn grote winkelmagazijnen.
De ik-figuur vertelt dat hij destijds de miserie niet kon aanzien...en begon maar te zingen in het magazijn. Hij komt via onderricht bij grote muziekpedagogen en er wacht een grote zangtoekomst. MAAR: longziekte, sanatoria gedurende 4 jaren met véél discipline begon hij het leven te doorgronden.
Dan volgt een hele filosofie, een toogfilosofie met veel waarheden...'Na zoveel jaren kwetsbaarheid zijn we onkwetsbaar geworden . Voor kwetsuren zijn we niet meer zo gevoelig als vroeger. Ervaringen besparen op de duur alle gevoeligheden voor bijzaken.'
De conclusie van de ik-figuur - de auteur- is dat hij alles goed doorstaan heeft door :
1-zijn jongensleven om te gooien uit weerzin tegen de schooldictatuur en het ontdekken van het menselijk leed als leergast (handelsopleiding én mensenkennis) 2-de muziekontdekking en de uitbouw hiervan. 3- het motto van iemand uit de vroegere wijk : Tot ziens en het maakt allemaal niet uit.
De auteur is gekend door zijn grote maatschappelijke aversie, zoals blijkt uit zijn later werk (Houthakkers, bvb). In ons boek hier zien we toch ook al duidelijk deze niet-sociale houding : zijn visie op het schoolsysteem, de stedeling die gesmeed wordt door regeltjes tot een 'kunstmens' die totaal niet meer zichzelf kan zijn, de sympathie voor de verstotenen en criminelen. In zekere zin neemt hij vrede met de ouderdom, waar de kwetsuren niet meer zo voelbaar zijn..... (Vreemd is deze berusting van de auteur in vergelijking tot zijn andere boeken) ( )