Alice lijkt, in zijn genre, een soort van bakermat te zijn - ik las het boek nooit eerder en toch kende ik reeds elke plotwending - alles(!) wat in deze twee boeken gewend, verteld, verhaald wordt zag ik reeds eerder gewend, verteld en verhaald worden in zovele andere (jeugd)boeken, (teken)films, televisieseries, theatervoorstellingen, dat ware Carroll J.K. Rowling en niet reeds langer dan 70 jaar dood hij wellicht met luciferstokjes een kingsizebed, badkamer, biljarttafel en keuken in de rechtszaal had kunnen maken.

Het duurde één hoofdstuk lang voor ik even schaterde. Maar dat was dan meteen ook de enige schater die ik me getroostte. Glimlachen, dat wel en met groeiende (en dan weer krimpende) belangstelling en ongeduld de aantekeningen opzoeken, die - uitgebreid als ze zijn en daarin getuigend van de enerzijds vertederende en anderzijds angstaanjagende bedrevenheid waarmee de 'carrollianen' zich sinds de publicatie van deze boeken aan het uitpluizen van de betekenis van elk woord, elk beeld hebben gewijd - het Alice-verhaal ook nog een literair(-historisch) perspectief boden.

Zonder die aantekeningen (van Gardner, van Matsier) mist het verhaal vandaag (ook al door de reeds platgetreden verhaallijnen, door onze 21ste-eeuwse gewenning aan nonsens, door het opvoeden van een tweejarige kleuter die net het woordje 'waarom?' (incl. vraagteken - vergeet vooral(!) het vraagteken niet!) heeft ontdekt, ...) eigenlijk alle redenen van bestaan. Als kinderverhaal is het te braaf of de humor te oubollig/subtiel, als verhaal voor volwassenen is het (behalve voor wiskundigen, logici, vertalers en literaire historici) te onbeduidend of welbekend.

Had ik dit 150 jaar geleden gelezen, dan zat ik waarschijnlijk nog steeds na te schudden van het lachen. Of smeet ik het verongelijkt van me af, wijl ik de butler sommeerde om de koets voor te rijden.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/08/alice-in-wonderland-achter-de-spi... ( )