Zo knap het eerste deel uit deze cyclus was, zo vlak is dit tweede deel. Heel vreemd. In Silence of the Girls bracht Barker een imposante hervertelling van de Ilias van Homerus, vooral vanuit het perspectief van de gevangengenomen Trojaanse prinses Briseis. Ontluisterend en innemend tegelijk. ‘Vrouwen van Troje’ bouwt chronologisch en thematisch voort op dat eerste deel. We zien Briseis – zwanger van de inmiddels gesneuvelde Achilles – nu rondzwerven in het Griekse kamp, na de val van Troje. Ze gaat systematisch langs bij de andere Trojaanse vrouwen en op die manier schetst Barker opnieuw hun eigen, meestal ontluisterend verhaal: het is een opeenstapeling van vernederingen, niet-ingeloste verlangens en verwachtingen, maar ook van gekrenkte trots en wraakgevoelens. De Griekse prinses Helena, die de aanleiding was voor de Trojaanse oorlog, toont zich van haar meest narcistische en manipulatieve kant. Het valt op dat dit deel veel meer vrouwen bevat die het heft in eigen handen nemen, zoals de imposante Cassandra (de Trojaanse prinses met voorspellende gaven die door niemand geloofd worden) of de slavin Amina (een alternatieve Antigone). De mannelijke tegenspelers brengen het er in dit deel nog minder goed van af. Vooral de jonge Pyrrhus, de zoon van Achilles, wordt geschetst als een overmoedige puber die gekweld wordt door de schaduw van zijn vader.
Dit verhaal speelt zich af tussen de val van Troje en het vertrek van de Grieken naar huis, een lange periode waarin stormwind (veroorzaakt door de boze goden) het vertrek ophoudt. Het gebrek aan actie weegt zwaar door in deze roman, in contrast met de vorige, waardoor je voortdurend op je honger blijft. Stilistisch is het allemaal wat minder, en verhaaltechnisch laat Barker enkele opvallende hiaten vallen (zo doet ze zo goed als niks met de zwangerschap van Briseis). Hopelijk weet ze dat in het volgende deel weer recht te zetten. ( )