Oi, oi, oi, het laatste deel van een weergaloze serie. Het zal meer dan een jaar zijn dat ik op dit deel heb zitten wachten. De verwachtingen waren dan ook knoeperdhoog gespannen. Misschien was daarom de teleurstelling over dit deel niet te voorkomen geweest. Helaas zit ik nu wel met een beetje een anticlimax gevoel.

Wat er dan eigenlijk mis is met dit slot?
De tekeningen zijn nog even origineel en intens als in de vorige delen. Juist in dit deel waar nog meer van de meer magische wereld zichtbaar wordt, zijn de beelden betoverend en vaak angstaanjagend van gruwelijkheid maar tegelijkertijd ook weer prachtig. Dus daar ligt het niet aan.

De gruwelijkheid van het verhaal bereikt wel een toppunt in dit deel. Dat is niet helemaal mijn smaak maar ik zie wel hoe hoog de kwaliteit er van is dus dat is ook niet waardoor ik teleurgesteld ben.

Het mooie van Locke & Key vond ik juist de mengeling van echte wereld met de dagelijkse worsteling van mensen van alle leeftijd samen met de magische, fantastische wereld. In dit deel is het plot wel heel erg gedreven door de magische kant. Als het meer van het dagelijkse had gehad, had ik het sterker gevonden. Door zoveel fantasie te gebruiken, lijkt het bijna een deus ex machina. Nee, dat is niet helemaal eerlijk van mij want vanaf deel 1 was het duidelijk dat het deze kant op zou gaan. En wat juist bijzonder knap is hoe in dit zesde deel allerlei losse eindjes uit vorige delen bij elkaar komen en zich als een sterk geheel aan elkaar vastknopen.

De teleurstelling zit hem dan ook in dat het nu allemaal opgelost is en er een grote leegte achterblijft waarin de familie Lock vredig verder leeft en wij ook weer ons eigen moeten gaan zonder hun avonturen. ( )