Goh, wat moet ik hier mee? Deze pakte duidelijk niet. En waar ligt dat aan? Zeker niet aan het portret van een eigenzinnige vrouw, want de kunstenares Edith die Hall neerzet is best interessant. Ook zeker niet aan de stijl, of toch niet helemaal, want die is bijwijlen heel gevat en meerlagig, maar soms toch ook banaal en clichématig. Zeker niet aan de problematiek van als kind omgaan met een moeder die na een beroerte een heel basale en nogal brute manier ontwikkelt van omgaan met de dingen, zonder compromissen. En het ligt uiteraard ook niet aan de beschrijving van een verwoestende pandemie (dit is bij mijn weten de eerste pandemie-roman die ik gelezen heb).
Waarom klikte het dan toch niet? Misschien is het het erg clichématig karakter van de alles-verterende relatie die Edith aangaat met de Turks-Syrisch-Bulgaarse vluchteling Halit: Halit is op en top mysterieuze mannelijke oerkracht, en de seksscènes zijn wel heel expliciet, op het pornografische af. Dat expliciete zit hem ook in de beschrijving van de aftakeling bij Halit en bij Edith door de ziekte, het woord ‘painporn’ flitste door mijn hoofd. En dan is er het erg opzichtige gedoe over Edith’s eigenzinnige kunstenaarschap; hier flitste ‘arti farti’ door mijn hoofd. Tenslotte zijn er nog een aantal passages (het bezoek van de halfbroer uit Canada bijvoorbeeld, op het eind van de roman) waar ik echt niet van inzie wat ze in deze roman komen doen.
Ik vermoed dat ik Sarah Hall onrecht aandoen, maar ik had bijwijlen echt de indruk dat ik veredelde chicklit met wat artistieke flair en een pandemiesaus erover aan het lezen was. Ook nog aan toevoegen dat de Nederlandse vertaling echt wel ondermaats is (wie vervangt een sprekende titel als 'burncoat' - echt wel functioneel in dit verhaal - door zoiets banaals als 'het atelier'?). ( )

Het atelier. Door: Sarah Hall.

Net als De komst van de wolven (lees dit prachtige boek!) is dit een heel zinnelijk, vurig, samengebald, intens boek. Je gaat als lezer van geilheid naar misselijkheid en naar puur verdriet. Hall laat je achter met een zwart verbrande schroeiplek in je hart.

Door het verhaal van kunstenaar Edith Harkness, die zich voorbereidt op haar nakende einde en daardoor terugkijkt op haar verleden, ga je je afvragen wat je al jaren loopt te doen. Leven zoals Edith (zoals Sarah?), dat is pas leven, echt leven.

Net als in het echte leven woedt er een pandemie (Nova in dit geval), die sterk op de onze lijkt maar net even anders is. En net dat kleine verschil maakt het nog aangrijpender. Je wil in het boek stappen en Edith tegen je borst drukken.

Sarah Hall lezen is jezelf in een zwart boekengat werpen want nadat je Het atelier uit hebt ben je voor een tijdje verpest als lezer. Je moet haar verhaal laten bezinken voor je ooit nog iets anders kan lezen. In die tussentijd branden haar personages zich vast in je ziel.

Wat een aanrader. Ik hoop dat we niet zo lang moeten wachten op een volgende parel van haar! ( )