Heel moeilijk om iets over dit boek te zeggen. Aan de ene kant kabbelt het verhaal door zonder dat er iets spectaculairs gebeurt. Aan de andere kant zit het vol met kleine, goed beschreven observaties. Het verhaal van Elaine, een schilderes, zoals ze het zelf noemt, Elaine gaat terug naar Toronto, de stad die ze heeft verlaten toen ze ongeveer 40 was. Maar ze gaat ook terug naar haar kindertijd, de tijd van 'vriendinnen' clubje met Grace, Carol en Cordelia. En de tijd waarin ze door deze groep vreselijk werd behandeld, zoals alleen kinderen dat kunnen. Naar de tijd van haar eerste schreden op het kunstenaarschap. De tijd van het ontdekken van liefde en mannen. En ze gaat vooral op zoek naar Cordelia, die ze meent te zien op elke hoek van elke straat.
Het is een verhaal dat op een prachtige manier de dagelijkse dingen beschrijft. De wasmachine met wringer, het punnikklosje, dat soort kleine dingen zijn allemaal zo herkenbaar dat je ze leest met een nostalgische glimlach om je mond. ( )

Elaine Risley keert terug naar Toronto voor een overzichtstentoonstelling van haar werk. Geleidelijk aan ontvouwt haar levensverhaal zich in flashbacks. Niet alles is rozengeur en maneschijn in de kinderjaren. Vriendschap kan ook wreed zijn en slachtoffers niet alleen maar slachtoffers. Tegelijk met Elaine zien we het naoorlogse Canada evolueren.
Een boeiend en mooi uitgewerkt portret. ( )

fragment:
'De tijd is geen lijn maar een dimensie, zoals de dimensies van de ruimte. Als je de ruimte kunt krommen, kun je dat ook doen met de tijd, en als je maar genoeg wist en je sneller dan het licht kon voortbewegen, zou je kunnen terugreizen ind e tijd en op twee plaatsen gelijk kunnen zijn....Vanaf dat ogenblik stelde ik me de tijd voor als iets dat een vorm had, iets dat je kon zien, als een aantal doorschijnende dia"s, op elkaar gelegd. Je kijkt niet achterom in de tijd maar omlaag, als in water. Nu eens komt dit aan de oppervlakte, dan weer dat, dan weer niets. Niets verdwijnt. Tijd is geen lijn. p 10
Er zitten altijd oude dames op de tram..of wij vinden ze oud. Je hebt ze in twee soorten: sommigen drgen keurige kleren: jassen van Harris twee met bijpassende handschoenen en degelijke hoeven met een vlot veertje opzij. Anderen zijn armen, zien er buitlands uit en hebben donkere doeken om hoofd en schouders geslagen. Weer anderen zijn klein en propperig, ze hebben zelfgenoegzame, zuinige mondjes en hun armen zijn behanden met boodschappentassen: deze vrouwen associëren we met opruiming en uitverkoop.Cordelia herkent goedkope stof in één oogopslag. 'Gabardine', zegt ze , 'smakeloos.' Dan heb je de vrouwen die nog niet berusten, die nog aantrekkelijk proberen te lijken. Er zijn er wel niet veel, maar ze vallen wel op. Ze dragen helderrode of paarse kleren, en bengelende oorbellen en hoeden die eruitzien als toneelrekwisieten. Hun onderjurken komen onder de rand van hun rok uit, onderjurken in ongewone, suggestieve kleuren. Alles wat niet wit is, is suggestief.
Ze hebben hun haar stroblond of babyblauw geverfd, of nog huiveringwekkender afstekend tegen hun papierachtige huid, dofzwart als een oude bontjas. Hun monden zijn te groot voor hun eigen mond, hun rouge is vlekkerig , hun ogen zijn bibberig rond hun echte ogen getekend..Ze hebben een soort vrolijkheid over zich, een zekere inventiviteit, het kan ze niet schelen wat de mensen denken. Ze zijn ontsnapt, al is het niet duidelijk waaraan. Nu denk ik, en, als ze niet eens niet konden zien hoe er eruit zagen? Misschien was het wel zo simpel: oogproblemen. Ik heb er nu zelf last van: te dicht bij een spiegel en je word wazig, te ver achteruit en ik kan de details niet meer zien. Wie wet wat voor gezichten ik maak voor moderne ik ik op mezelf teken? Zelfs als ik, de goede afstand kies, varieert mijn spiegelbeeld. Ik ben veranderlijk: de ene dag zie ik eruit als een dodelijk vermoeide vrouw van vijfenzestig, de andere als een vijftigjarige spring-in-'t-veld. Zo belangrijk is het licht, en de manier waarop je kijkt. Ik eet in roze restaurants, die zijn beter voor de huid, gele restaurants maken je geel. Ik houd me echt met dat soort dingen bezig. De ijdelheid wordt me tot last, ik begrijp heel goed waarom vrouwen haar uiteindelijk prijsgeven, maar ik ben daar nog niet aan toe.
Als ik Cordelia nog eens zou tegenkomen, wat zou ik haar van over mezelf vertellen? De waarheid, of alles wat een goede indruk maakt? Waarschijnlijk het laatste, ik voel de behoefte nog steeds. Ik heb haar lang niet gezien. Ik verwachtte niet dat ik haar nog zou zien. Maar nu ik hier terug ben kan ik door geen straat lopen of ik vang een glimp van haar op terwijl ze een hoek omslaat of een huis binnengaat. Het spreek vanzelf dat die fragmenten van haar: een schouder, beige, mohair, de zijkant van een gezicht, de achterkant van een been, toebehoren aan vrouwen zie,als geheel gezien, Cordelia niet zijn. Ik heb wel geen idee hoe ze er nu uitziet: is ze dik geworden, heeft ze hangborsten gekregen, heeft ze grijze haartjes rond haar mondhoeken? Waarschijnlijk niet. Ze zou ze uittrekken. Draagt ze een bril met een modieus montuur, heeft ze een face-lift laten foen, verft ze haar haar of heeft ze een coupe soleil? Al die dingen zijn mogelijk: we hebben beiden die leeftijdsgrens bereikt, die bufferzone waarin je nog kunt geloven dat zulke trucs nog werken, zolang je maar niet in de felle zon loopt. Ik stel me Cordelia voor terwijl ze de groeiende wallen onder haar ogen bekijkt: van dichtbij gezien is de huid slap en gerimpeld als een elleboog. Ze zucht, ze brengt met zachte tikjes creme aan, zoals het moet. Cordelia weet vast hoe het moet. Ze bekijkt haar handen, die een beetje krimpen, een beetje kromtrekken net als de mijne. De misvorming is begonnen, het verleppen van de mond, de kontouren van loshangend keelvel onder de kin worden zichtbaar in het donker glas van de metroramen. Verder heeft nog geen mens het in de gaten of hij moet heel scherp kijken. Maar Cordelia en ik zijn gewend om scherp te kijken. p 10-13 ( )