Dit is ongetwijfeld Murdoch’s beste boek: goed opgebouwd en niet te zwaar op de hand, een euvel waar sommige van haar andere werken wel eens aan lijden. Het verhaal draait om een bekend theaterdirecteur Charles Arrowby , een egocentrisch en manipulatief man, die een leven in de schijnwerpers van de media heeft geleefd. Hij trekt zich uit zijn glitterwereld terug in een afgelegen huisje aan zee, om zijn memoires te schrijven. Het toeval wil dat hij in zijn vrijwillig ballingsoord zijn jeugdliefde op het lijf loopt. Die heeft hem indertijd laten staan, waardoor hij met een levenslang trauma zat opgezadeld. De vrouw, hoewel intussen oud en banaal, wordt een obsessie voor Arrowby. Pas na een hele cascade van verrassende gebeurtenissen en dramatische voorvallen, komt hij op het einde van het boek tot het inzicht dat hij het slachtoffer is geworden van zijn eigen manipulatieve benadering van de werkelijkheid. Op zich een heel interessant gegeven, vooral voor de oudere medemens onder ons. Toch geef ik dit boek maar een twijfelscore. En dat komt vooral omdat Murdoch er een echte vaudeville van maakt met plots opduikende personages en voortdurend wisselende gebeurtenissen die de geloofwaardigheid van het verhaal ondergraven. Spijtig. ( )

Een beroemd toneelregisseur zoekt na een leven dat altijd vol mensen was, de eenzaamheid op aan een verlaten landtong. Zodra hij is neergestreken wordt hij bestookt door oude vrienden en vriendinnen die hem op een of andere manier nodig hebben.
Prachtig. ( )