Fantastisch boek ( )

Voor de driejarige Pari is haar grote broer Abdullah meer een vader dan een broer. Voor de tienjarige Abdullah is zijn zusje alles. Als Pari noodgedwongen wordt verkocht aan een rijk maar kinderloos echtpaar in Kabul zet dat een reeks gebeurtenissen in gang die een ontroerend en onthutsend beeld geven van de problemen waarmee mensen geconfronteerd worden. Khaled Hosseini volgt zijn personages van Kabul naar Parijs, van San Francisco naar het Griekse eiland Tinos, en weer terug naar Kabul. Hij onderzoekt de vele manieren waarop mensen elkaar liefhebben, elkaar pijn doen en verraden – én hoe ze zich voor elkaar opofferen.

Al 2x gelezen.
2014: Zeer goed (inhoud Afghanistan + mooi intergenerationeel)
2021: Ook nu vind ik dit boek uitzonderlijk mooi. Het blijft één van mijn toppertjes. Zelfs nog een half sterretje bij gegeven. ( )

Vond hem erg tegenvallen, zijn andere boeken zijn beter. ( )

Hosseini’s derde is een breed uitwaaierende familiekroniek, waarbij het zaadje dat hij in het eerste hoofdstuk plant, langzaam uitgroeit tot een verhalenboom met vele vertakkingen. Abdullah en zijn zusje Pari hebben een innige, bijna bovennatuurlijke band met elkaar. Die wordt bruusk verbroken wanneer hun vader Pari verkoopt aan een kinderloos paar in Kabul. Vanaf dat moment registreert Hosseini hoe hun bloedlijnen zich, door die ene noodlottige beslissing, over de hele aardbol verspreiden­, van Amerika tot in Parijs, en ten slotte weer naar Afghanistan.
Want dat land blijft aan de hoofdpersonages trekken, alsof de heimwee in hun DNA geprogrammeerd staat. Toch is ‘En uit de bergen’ geen mild exotisch bad, waarin het als Westerse lezer even fijn onderdompelen is. Hosseini opent nog met een kleurrijk verhaal over djinns en fonkelende paleizen, maar boort zijn vliegend tapijt daarna pijlsnel de grond in. Dan ontpopt ‘En uit de bergen’ zich tot een veelkleurige familieroman, meer spiegel dan fata morgana. Voor Pari en Abdullah is hun gedeelde bloedlijn dan wel een uiterste bron van geluk, maar evenveel personages gaan gebukt onder ‘genetisch plichtsgevoel’.
Net als in zijn vorig werk schuwt Hosseini daarbij de grote gevoelens niet. Zo durft er al weleens een traan over een bestoft kindergezichtje rollen. Elk van de hoofdstukken volgt zorgvuldig een emotioneel crescendo, dat steevast in ontroering eindigt. Zeggen dat de Afghaanse schrijver daarbij rakelings langs het sentimentele scheert, is een understatement.
Wat Hosseini’s proza boven het boekenclubniveau doet uitstijgen, is de rijke schakering waarvan hij die golven van emoties voorziet. Zelfs twee schijnbare uitersten als ‘goedheid en wreedheid’ blijken bij hem nauwe verwanten. Daarnaast heeft hij een verdomd vloeiende pen in zijn schrijfbakje liggen: zelden zonken we zo gemakkelijk weg in een verhaal, verliep het leesproces zo geruisloos. Als de betovering dan al verstoord wordt, is het omdat sommige zinnen smeken om meteen opnieuw geproefd te worden.
Hosseini doet met ‘En uit de bergen’ wederom wat anderen alleen lukt door er religieuze samenzweringen of zweepjes bij te halen: een roman schrijven die miljoenen mensen aan het lezen zet. De wereld glashelder observeren en die vervolgens ook zo neerpennen: meer is er blijkbaar niet nodig. ( )