Kort voor zijn dood voorspelt een monnik dat de Donkere Tijd zal wederkeren en het vasteland van Ulldart met chaos en rampspoed zal treffen. De volkeren van Ulldart huiveren. De eerste Donkere Tijd, die zich vierhonderd jaar geleden voltrok, is nog lang niet vergeten. Toen sloot een naar macht hongerende heerser een verbond met Tzulan, de geest van het kwade, en riep zodoende oorlog, duisternis en ellende af over de volkeren van Ulldart.

Om de dood van Lodrik te wreken, grijpen zijn onderdanen naar de wapenen. Niemand vermoedt dat de heerser van Tarpol door zijn op macht beluste kinderen werd geofferd. De grootheidswaan van, bijvoorbeeld, de jonge Govan kent geen grenzen. Dan doet plotseling het gerucht de ronde dat Lodrik nog leeft!
Intussen maakt de jeugdige Loran zich op om samen met zijn geheime bondgenoten tegen de horden van de Boze op te trekken.
Govan, daarentegen, spant zich tot het uiterste in om de profetie van de Donkere Tijd uit te laten komen en Ulldart voorgoed aan het kwaad over te leveren.
Zal de voorspelling van de monnik van weleer dan toch werkelijkheid worden? Zijn alle offers vergeefs geweest?
Recensie(s)

De dikke troonopvolger Lodrik zou volgens de zieners de Donkere Tijd inluiden als hij aan de macht kwam. Al snel veranderde Lodrik in een knappe jongeman met goede ideeen om het koninkrijk beter en eerlijker te besturen. Maar ondertussen riep hij wel de hulp in van de duistere god Tzulan, waarmee hij zich op een duister pad begaf. Ondanks goede bedoelingen veranderde Lodrik door bemoeienis van een demonische raadgever in een bloeddorstige despoot, die in het vorige deel werd vermoord door zijn zoon en dochter. Zouden zij dan de Duistere Tijd inluiden? In dit deel blijkt Lodrik toch niet dood, maar is hij (zonder zijn toverkracht) teruggekeerd uit het dodenrijk. Een laatste groep die zich verzet tegen het enorme leger van Lodriks krankzinnige zoon Govan heeft zich verzameld in het onafhankelijke Kensustria. Met de hulp van Lodriks andere zoon Lorin die ook over magische krachten beschikt, zijn zij de laatste kans om het tij te keren. Dit is een te lijvig epos geworden. Het beste idee was om een hoofdpersoon neer te zetten, die weliswaar sympathiek begon, maar toch het Kwaad vertegenwoordigde. Hierdoor ontstond een interessante strijd tussen goed en kwaad die zich echter te lang voortsleept. Heitz raffelt het verhaal een beetje af.