Ik begrijp eerlijk gezegd die bewondering voor Indridason niet, en al helemaal niet waar die zijn stijl betreft. In de vertaling althans vond ik het boek grotendeels geschreven als een eerste schoolopstel: en toen en toen en toen, korte hokkende zinnen. En de plot vond ik wel zo zeldzaam vergezocht met (al dan niet echt) BLO-kinderen op wie geexperimenteerd werd door boze medicijnfabrikanten die eigenlijk het levenselixir aan het uitvinden zijn), dat ik niet snap dat iemand dit bedenkt, laat staan gelooft. Ja, de hoofdrolspelers zijn alweer onaangename, ongezellige, ongelukkige mannen, maar andere Skandinavische detectiveschrijvers met deze mannen, zoals Mankell, vind ik stukken beter. ( )

Mooi verteld maar het einde is niet geloofwaardig waardoor ik (voor de eerste maal bij Indridason) nogal ontgoocheld was in dit boek. ( )