De schrijfster heeft buitengewoon grondig bronnenonderzoek gedaan. Ze heeft zich de persoon Hadrianus helemaal eigen gemaakt. Ondanks haar mooi geformuleerde zinnen en enkele treffende wijsheden heeft ze me echter toch niet echt kunnen boeien. Het grootste deel van het boek vond ik te vlak. De gedachten, belevenissen en daden van de keizer zijn grotendeels gewoon niet zo interessant. De adoratie van Hadrianus door Yourcenar (of obsessie?) heeft geleid tot een wat eentonige en eenzijdige bejubeling van al zijn geweldige daden. Het is over het algemeen vrij vervelend om naar iemand te moeten luisteren die zichzelf ophemelt. In dit boek gebeurt dat 340 pagina's lang... Het laatste deel van het boek vond ik wel beter. De passages waarin Hadrianus vertelt over zijn rouw om Antinoös en over zijn ziekte en naderende einde waren mooi, juist doordat de held daar zo menselijk is (maar dan ben je inmiddels wel op blz. 250). Regelmatig laat Yourcenar haar verteller op zijn eigen tijd (2e eeuw) reflecteren door een 20e eeuwse bril. Dat vond ik nogal gekunsteld.
Al met al vond ik dit boek tegenvallen. Meer een product van transpiratie dan inspiratie, om het wat oneerbiedig te stellen. ( )

Mijn beleving bij het lezen van dit boek was alsof je luisterde naar iemand die aan het vertellen met een stem met iets te veel volume en de toonhoogte een toon te hoog, sprekend met een redelijk monotoon stemgeluid. Soms tref je in de trein zo'n passagier. Vermoeiend!
Het lezen kostte mij dan ook de nodige inspanning, maar de stijl vond ik wel óók een onderdeel van het literaire genoegen. Samen met de kennis die je op doet van het Romeinse rijk, het begrip dat ik kreeg dat bestuurlijke organisatie principes ook toen geldig waren, dat de waarden en normen van toen toch niet echt fundamenteel verschillen van de huidige, maakt dat ik dit boek met veel plezier zal blijven herinneren. ( )

Interessant en vlot lezend, maar niet geniaal.
Eerder geflatteerd beeld van Hadrianus : vergoelijkend (goede intenties, geen machtspolitiek). Ook vele anachronismen in de beschouwingen over de toekomst (oa vermoeden overheersing christendom en barbaren…). ( )