Blurb: De Mogol van de liefde, zo noemt de jonge Europeaan zich, die als verstekeling aan boord van een schip terechtkomt om het als vorst te verlaten. Dit is het begin van een schelmenroman die zich al snel ontpopt tot een koningsdrama. Want de jongeman komt een troon opeisen: hij beweert het kind te zijn van een vergeten prinses, de Zwartogige, die ooit een Florentijnse huursoldaat had verleid en daarom de verleidster van Florence werd genoemd. Kan het bestaan, een oosterse koning met westerse wortels? Wat gebeurt er wanneer Florence en Delhi samengaan? Bestond de verleidster wel? En zo niet: kan de jonge Mogol dan wel blijven leven? Het zijn vragen waar Salman Rushdie misschien wel zijn mooiste boek omheen heeft gebouwd. In De verleidster van Florencxe worden de glorie van de Italiaanse renaissance en de hoogtijdagen van de Indiase traditie in een meesterlijke stijl opgetrokken. Het is een verhaal van bedrog, moord, intrige - en van erotiek, geloof en verfijning. Maar vooral is De verleidster van Florence het bewijs dat de botsing tussen Oost en West ook pure schoonheid kan opleveren. Salman Rushdie werd in 1947 geboren in Bombay, India. Hij emigreerde in 1965 naar Engeland. Voor zijn tweede roman in 1981, Middernachtskinderen, ontving hij niet alleen de Booker Prize, maar in 1993 ook de prijs voor het beste boek dat ooit die Booker Prize had gewonnen. Daarna volgde een verzameling even indrukwekkende als caleidoscopische romans, onder meer het geruchtmakende De duivelsverzen (1988), het kinderboek Haroen en de zee van verhalen (1990) en de romans De laatste zucht van de Moor (1995), De grond onder haar voeren (1999) en Shalimar de clown (2005).
Samenv.: In de 16de eeuw wordt Florence geconfronterd met een mooie Oosterse prinses die mensen kan betoveren. Het idee dat aan deze historische roman ten grondslag lijkt te liggen is dat er aan het einde van de zestiende eeuw niet een, maar twee Florences bestonden: het Aziatische Mogoelrijk van keizer Akbar de Grote (1542-1605) kende een identieke bloei als het renaissancistische Florence. Als Akbar op een dag een jonge Europeaan ontvangt die zegt zijn oom te zijn, begint met diens relaas een enorm uitgebreid verhaal waarin talloze Europese en Indiase, verzonnen en historische, echte en spookachtige, mannelijke en vrouwelijke, koninklijke en volkse, kuise en hitsige, laffe en moedige personages een rol spelen. Het boek wordt zo als het ware een uitwisseling van de beste elementen in de oosterse en westerse culturen, gevat in een vorm die het midden houdt tussen de 'Vertellingen uit 1001 nacht' en een magisch-realistische roman. Wie zich tot die genres aangetrokken voelt, zal hier veel van zijn gading vinden; voor anderen is dit vooral een chaotische smeltkroes waar buiten de twee hoofdpersonen geen enkel personage tot leven komt en geen enkel idee voorrang krijgt. Zeer goed vertaald.

Wat begon als een "echt" verhaal, werd langdradig. Niet uitgelezen ( )