Mijn eerste Nothomb, en ook haar debuut (1992). De eerste helft verraste me aangenaam: vooral de karaktertekening van de 83-jarige, terminale Nobelprijswinnaar literatuur is markant; Pretextat Tach (de naam alleen al) is een gereïncarneerde Celine, misschien zelfs nog een graadje erger in zijn misantropie, zijn vrouwenhaat, en zijn kwade wil. Er gaat iets fris uit van de vinnige dialogen, en Nothomb weet het cynisch-sarcastische inbeuken van Tach op het literaire conformisme zelfs geloofwaardig te maken. Maar dan maakt het verhaal een bocht, duikt een alwetende journaliste op die in Tach's verleden heeft gegraven en hem op de knieën dwingt (letterlijk). De vinnige dialogen blijven overeind in dit tweede deel, maar de geloofwaardigheid van het verhaal is er helemaal aan, tot en met de voorspelbare ontknoping. Ik had het ook moeilijk met het opzichtig, wat pedant gebruik van erg ongebruikelijke woorden. Voor een debuut zeker veelbelovend, maar toch een lichte teleurstelling. ( )

Dit is haar debuut en het eerst boek dat ik van haar las. Wat een dialogen, wat een woorden, wreedheid en humor. Ik moest het af en toe wegleggen en toch wilde ik doorlezen. Het boek gaat over schoonheid en lelijkheid en de onmogelijke verzoening. Een monsterlijke oude man, Nobelprijs winnaar, wordt door vier mannelijke journalisten en een jonge vrouwelijke journaliste geinterviewd ( )