Zeer eigenaardig: ik las dit boek al in 1977 (als 16-jarige) in het Nederlands en was er toen helemaal weg van; nu - 32 jaar later, na Proust en Joyce verteerd te hebben - ben ik maar halfweg geraakt. Dit zegt mogelijk meer over mij dan over dit boek, maar toch: ik vind dit eigenlijk onverteerbaar.
De langgerekte monoloog biedt te weinig aanknopingspunten om er mee vooruit te kunnen, al is het gegeven van de kreupele man die worstelt met de wereld en zichzelf, zoekend naar zijn moeder, natuurlijk wel een dankbaar thema. Af en toe heb ik geniale flashes gevonden, maar te weinig om de lectuur te kunnen volhouden. Later nog eens proberen? ( )