Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
|
Bezig met laden... Lente (2019)door Ali Smith
   Bezig met laden...
 Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden. Op dit moment geen Discussie gesprekken over dit boek.  bookomaniac | May 24, 2021 | 
Like its two predecessors this dynamic novel captures the many turmoils of life in the contemporary U.K. through ecstatic language and indirect narrative collisions. The first third, set mostly on a Scottish train platform, concerns Richard Lease, an over-the-hill TV and film director mourning his recently deceased collaborator, Paddy. Rife with nuanced reflections on the nature of art and mourning, Richard's ruminative section is the book's most immediate and engaging. After Richard lowers himself into the path of an oncoming train, readers meet his would-be rescuer, Brit, a security guard at a migrant detention facility. Brit has been lured into an impromptu journey by Florence, a pseudo-messianic young girl seemingly capable of inspiring empathy in even the darkest of hearts. The three mismatched characters are soon traveling together, on their way to an old battlefield where the violences of yesteryear and the present day will converge. As was the case with Autumn and Winter, the novel's setting is its foremost strength and increasingly enervating flaw, leading to writing that alternately astounds and exasperates. About three-quarters of the way through the third quarter of this series, the book's most memorable character, Richard, provides a relevant description of the whole enterprise, a response for every season: Gimmicky, but impressive all the same.  This is a novel that contains multitudes, and the wonder is that Smith folds so much in, from visionary nature writing to Twitter obscenities, in prose that is so deceptively relaxed. Onderdeel van de reeks(en)Seasonal (3) Heeft een supplementCompanion Piece door Ali Smith PrijzenOnderscheidingen
What unites Katherine Mansfield, Charlie Chaplin, Shakespeare, Rilke, Beethoven, Brexit, the present, the past, the north, the south, the east, the west, a man mourning lost times, a woman trapped in modern times? Spring. The great connective. With an eye to the migrancy of story over time and riffing on Pericles, one of Shakespeare's most resistant and rollicking works, Ali Smith tell the impossible tale of an impossible time. In a time of walls and lockdown, Smith opens the door. The time we're living in is changing nature. Will it change the nature of story? Hope springs eternal.-- Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
 Google Books — Bezig met laden...GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)823.914Literature English & Old English literatures English fiction Modern Period 1901-1999 1945-1999LC-classificatieWaarderingGemiddelde: (4.03)
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
4
Hoe frappant is dit citaat, ergens lukraak in de tekst, toegepast op dit boek zelf! Bij het lezen van dit derde deel van Smith’s seizoenencyclus was ik dikwijls het noorden kwijt: Smith weeft verschillende verhaallijnen door elkaar, last op zich staande passages in met bijvoorbeeld trumpiaanse haatspeech, ogenschijnlijk absurdistische dialogen, enz. Maar bovenal zit haar boek tjokvol met extra-tekstuele verwijzingen, en als je die dan mist, dan doet dat wel wat af aan het leesplezier. Zo had ik bijvoorbeeld niet door dat het 12-jarige wonderkind Florence een verwijzing was naar Shakespeare’s Pericles (ik wist niet eens dat hij een toneelstuk onder die naam had geschreven). Kortom, dit was een beproeving.
Bij het lezen zocht ik naar twee sleutels: waar zitten de verwijzingen naar het seizoen Lente, en waar zijn er kruisverwijzingen naar de vorige delen Herfst en Winter? Om het op het eerste te houden: ik had me verwacht aan klassieke hints naar herop-verend leven, naar licht in plaats van duisternis, naar elementen van hoop in plaats van wanhoop. En die zijn er zeker wel, maar dit boek bevat net opvallend veel verwijzingen naar dood en miserie, en de lichtpuntjes zijn eerder schaars. Ik heb de indruk dat Smith vooral de beroemde openingszinnen van Eliot’s Wasteland (“April is the cruellest month") in de verf wilde zetten, en dat wordt ook op de slotpagina’s van dit deel onderstreept: “April leert ons alles. De koudste en gemeenste dagen van het jaar kunnen in april vallen. Het geeft niet. Het is april”.
Net als in de vorige delen is Smith weer heel expliciet politiek: in bedekte termen worden Trump en de Brexit er weer doorgehaald, op een bepaald moment wordt een vernietigende kritiek van het laatkapitalisme gepresenteerd, maar het meest verbindende thema is duidelijk het hypocriete vluchtelingenbeleid. Allemaal weer geen dingen om vrolijk over te worden.
Kortom, geen eenvoudig boekje. Ik moet toegeven dat ik na het zoveelste hoofdstukje dat schijnbaar losstond van het vorige en tal van mysterieuze, soms ronduit absurdistische scenes of dialogen bevatte, het spoor wel bijster was. Gelukkig was er de stijl: de literaire flair die Smith hanteert verzoent je met dat tasten in het duister, en je gaat je er op de duur zelfs op instellen dat je onmogelijk alle betekenissen kan achterhalen. Dat nodigt uit tot achterover leunen en genieten, kun je zeggen, maar zo zit ik niet in elkaar. Met andere woorden: dit was een beproeving. Ik schort mijn eindoordeel over deze cyclus op tot ik ook het vierde deel, Zomer, achter de kiezen heb. (