Onder moeders vleugels (1868)

Onder moeders vleugels. Door Louisa M. Alcott.

Nadat ik de fantastische film Little Women (van de super getalenteerde Greta Gerwich) zag wou ik heel graag dit boek lezen, om nog even langer in dit warme March-bad te kunnen vertoeven. Ik ben blij dat ik eerst de film zag, zodat het boek nog meer verdieping in het verhaal kon brengen. En hoewel ik graag zelf een beeld schep bij de personages stonden de beelden uit de film me tijdens het lezen niet tegen (Saiorse en Timothée, wie kan daar iets op tegen hebben?).

Het boek is iets kneuteriger dan de film maar dat stoort niet echt. Het boek dateert per slot van rekening al van 1868 én werd geschreven door een vrouw, wat niet evident was voor de mannelijke (uitgevers-) wereld toen. Niet dat ik Louisa onderschat maar onderschat zeker haar uitgever niet. Louisa baseerde dit verhaal losjes op haar eigen leven maar werd (bijvoorbeeld) verplicht om een happy end aan het verhaal te breien door Jo te laten trouwen in het (tweede) boek…

De lotgevallen van de zusjes March en hun buurjongen Laurie inspireren al decennia lang meisjes, vrouwen, en ongetwijfeld ook een hoop jongens, over de hele wereld. Iedereen herkent zich wel in één van de zussen. (Ik in Jo, en jij?) Het verhaal blijft fris en aanstekelijk hartverwarmend. Doordat het veelal gaat over spanningen en botsingen tussen mensen, over de worsteling van het opgroeien en de kracht van (een eerste) liefde blijft het verhaal tijdloos. Jo en haar zussen zijn nog steeds een voorbeeld voor ons allen en dit boek afdoen als zo maar een ‘meidenboek’ is heiligschennend. Onder moeders vleugels is meer dan terecht een populaire klassieker! ( )

Alweer een klassieker die door de vrijwilligers (niet alle hoofdstukken zijn door één persoon voorgelezen) van Librivox een nieuwe kans krijgt; door mij met beide handen (= oren) aangegrepen.
En opnieuw valt me op dat door het voorlezen een boek weer helemaal fris wordt. De schrijfster stierf in 1888, maar ze schiep meisjes die met weinig moeite in deze tijd kunnen leven. De moeder, mevrouw March, is wel érg ideaal, maar ze moet haar dochters uit werken sturen; een afgang en een schande, doch zij weet dat te brengen als een vóórdeel (wat in onze hedendaagse ogen toch ook zo is?).
Het ongemak dat de March-meisjes voelen als ze geconfronteerd worden met Engelse, aristocratische, meisjes van hun leeftijd: een eye-opener wat mij betreft als het gaat om erkenning van standsverschil in jeugdliteratuur in de 19e eeuw. Er was al oog voor! ( )