Een boek met korte hoofdstukjes, opgevat als columns bijna, over het leven in Italië. De stukjes hangen echter aan elkaar van de clichés en missen systematisch een pointe. Ook al handelen ze over steeds dezelfde buren, deze komen nooit echt tot leven. Tim Parks doet ook weinig moeite om hen, of Italië, te begrijpen.

Ergens in het boek noemt hij de tuincultuur 'een van de weinige gebieden van woon- en leefcultuur (...) waarop de Engelsen moeiteloos de overwinning behalen'. Het hele boek is inderdaad opgevat als een wedstrijdje Engeland - Italië, maar in tegenstelling tot wat Parks schrijft, blijkt uit zijn toon dat Italië aan de verliezende hand is. Tenzij het over drank gaat. Alcoholische drank, vooral.

Parks commentaren zeggen soms meer over de Britten dan over de Italianen. Dat zijn de momenten waarop zijn boek het meest genietbaar is.

Samengevat: boek met een hoog 'Asterix in Brittannië'-gehalte. Niet ernstig te nemen. ( )

Parks schreef met "Italiaanse Buren" een hoogst vermakelijk boek. Hij noemt het zelf een aankomstboek eerder dan een reisboek omdat het lapje Italië dat Montecchio (niet de echte naam) heet en waarvan hij een jaar verblijf beschrijft, voor hem een thuis is geworden. Voor mij was dit boek oppervlakkig noch diepgravend maar bovenal authentiek en doorleefd in zijn beschrijvingen van het dagelijkse Italiaanse leven van zijn dorpsgenoten doorheen de verschillende seizoenen.
"Want alles staat met alles in verband... Je kunt niet speciaals aanwijzen dat Montecchio Montecchio maakt, Italië Italië, of de Italianen Italiaans. En toch, zoals overal, vormt de langzame opstapeling van details op de duur een soort raster of matrix. Alles kruist elkaar voortdurend, zoals bij het weven van een tapijt of het knopen van een net. En hoe meer verstrengeld en verbonden alles is, hoe onvermijdelijker alles begint te lijken. Het krijgt het gewicht en het ondoordringbare van een hecht samenhangende wereld." (p. 179)
Een boek dat voorbij alle toeristische folders kijkt, dat meer zicht biedt op dit mooie maar complexe land, en dat vooral een fijne leeservaring is want Parks kan boeiend vertellen over de brede waaier van emoties die hij op een jaar ondergaat. ( )

Aankomst en eerste jaar van verblijf van de auteur en zijn vrouw in Montecchio, een klein voorstadje van Verona. Huren een appartement in de Via Colombare. Wat volgt is een kennismaking met buren en dorpbewoners, maar vooral met de typisch Italiaanse eigenaardigheden, hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Geschreven met bijzondere verwondering, verbazing, soms ergernis, maar vooral met toenemende erkenning en warmte. Een aanrader voor een dieptezicht in de Italiaanse psyche. ( )

Ik heb het boek van Tim Parks met veel plezier gelezen, toevalligerwijs direct na Frances Mayes' "Een huis in Toscane". Parks beschrijft met verve de verbazing en moeilijkheden die gepaard gaan met zijn inburgering als Engelsman in een klein dorp nabij Verona in Italië. Hij doet dat met veel gevoel voor humor en understatement. ("discreto") Zijn beschrijvingen van de Italiaanse bureaucratie zijn adembenemend, net als vele andere zeer eigenaardige gewoonten in de Italiaanse cultuur. ("valido") Maar af en toe wordt het wat langdradig en waar ik me vooral aan stoorde is het door het hele boek heen volgehouden gebruik van veel Italiaanse woorden en zinnen; het is een goed stijlmiddel om dit hier en daar te gebruiken, maar Parks overdrijft hier echt. Dat maakt het wat vermoeiend om te lezen. ("relativo").
Al met al: een aanrader als je geïnteresseerd bent in het echte Italië. En na lezing van ongeveer de helft zul je de drie hierboven genoemde Italiaanse woorden volkomen begrijpen! ( )