Cabramatta is een buitenwijk van Sydney, Australië. Tegenwoordig worden toeristen erheen gelokt met tours langs goede Vietnamese restaurants, maar in de jaren 1990 stond de wijk bekend als een no-go-zone, vanwege de vele drugsverslaafden en de daaraan gerelateerde criminaliteit. Dat waren ook de jaren dat schrijfster Tracey Lien daar opgroeide, als dochter van vluchtelingen uit Vietnam. Die herinneringen vormen de achtergrond van haar debuutroman “Waar we niet over praten” (oorspronkelijk: ‘All that’s left unsaid’) dat in 2022 verscheen.

Het boek is op het eerste gezicht een moordmysterie: de zeventienjarige Denny Tran wordt vermoord, in een drukbezocht restaurant in Cabramatta. Getuigen genoeg, maar niemand wil met de politie praten, en de politie doet niet al teveel moeite om de dader te vinden. Denny’s oudere zus, Ky, een jonge journaliste probeert daarom zelf de waarheid boven tafel te krijgen. Zij is de belangrijkste verteller van het verhaal, maar in een paar hoofdstukken zijn er andere vertellers, getuigen. Zo ga je als lezer steeds beter begrijpen wat er is gebeurd die fatale avond. En waarom niemand praat.

Zoals gezegd, het is een moordmysterie, maar om het boek weg te zetten tussen de detectives zou het tekort doen. In wezen gaat het over het leven van de Vietnamese vluchtelingen in Cabramatta, over het stelselmatige racisme waarmee ze te maken hebben, over de enorme druk die op de jongere - vaak in Australië geboren - generatie ligt en de oorlogstrauma's van de oudere generatie. Het is een verdrietig boek dat behoorlijk hard bij mij binnenkwam, en dat is een compliment voor de schrijfster. Het boek is meeslepend geschreven en spannend. Dus laat je niet afschrikken door de vreselijk saaie kaft; lees dit boek! ( )

Waar we niet over praten. Door: Tracey Lien.

Dit is een boek dat ik zelf nooit zou gekozen hebben om te lezen, gelukkig ‘moest’ ik wel voor een leesclub. Thrillers zijn mijn ding niet (meer) maar Waar we niet over praten is gelukkig veel meer dan dat. De aanprijzing op de cover door Liane Moriarty is volkomen terecht. Blij met mijn vooruitexemplaar dat ik (bijna) in één ruk heb uitgelezen.

Lien wou de lezer even laten voelen hoe het voelt om Ky (uit te spreken als Kie) te zijn, zegt ze in haar nawoord, en ik denk dat ik het gevoeld heb. Missie geslaagd dus.

Ky Tran’s jongere broertje wordt doodgeslagen tijdens een etentje met vrienden en leraren in Lucky 8, waar ze hun afstuderen vieren. Niemand heeft iets gezien, de politie stuit op een muur van stilzwijgen, heeft misschien ook niet zo veel zin om deze moord op de Vietnamees-Australische Denny Tran te onderzoeken. Want het zijn de jaren ’90, Cabramatta wordt overspoeld door heroïneverslaafden en bendegeweld en er wordt nogal stereotiep gedacht over families met een migratieachtergrond. Ky beslist dan maar om zelf op onderzoek te gaan, ze is per slot van rekening journalist.

Haar pijn, verdriet, schuldgevoel, onmacht, twijfels, barrières met haar ouders,… alles komt aan bod. Haar verhaal wordt afgewisseld met de verhalen van mensen die er die bewuste avond bij waren en die zij stuk voor stuk probeert te spreken. Het net sluit zich meer en meer.

Voor Ky en voor ons lezers wordt langzaamaan duidelijk wie liegt en waarom en ook dat niet alles even zwart-wit is, dat het leven oneerlijk is, willekeurig soms. Dat altijd maar je stinkende best doen soms niet genoeg is.

Lien schetst het drama van een zus, een familie, een gemeenschap, een volk, een land. Pijnlijk persoonlijk én politiek. Zonder valse sentimenten of een rooskleurig afgerond einde. Hard maar ook vol hoop. Een aanrader die je hoofd en hart openzet en je anders naar de wereld om je heen laat kijken. ( )