Kemal is niet meteen de meest sympathieke figuur uit de literatuurgeschiedenis: een fils á papa met een dubbele moraal, verkwistend, achterbaks en weinig doortastend. Op een paar weken tijd speelt hij de liefde van zijn leven kwijt, om daar vervolgens zijn leven lang spijt van te hebben.Als je dan nog weet dat het boek begint met de gelukkigste dag uit zijn leven, dan weet je ook dat dit geen vrolijke lectuur wordt. En geen page turner. Of toch? Want de vraag of het allemaal nog goed komt, blijft je achtervolgen tot het einde.

Füsun, de geliefde, lijkt daarentegen charmant en bevallig. Maar haar zien we alleen door de ogen van Kemal en die zijn niet bepaald objectief. Hij analyseert haar gedrag minutieus, maar doet hij dat correct? En zijn liefde voor haar is alles verterend, min of meer toch, maar wat levert haar dat op? En hoe wederzijds is dat?

Maar allicht is het liefdesverhaal niet meer dan een excuus voor een beschrijving van het leven van de middenklasse in het Istanboel van de jaren 70 en 80. Het is een bijna antropologische beschrijving van het dagelijks leven, de buurten, de gewoontes en - niet te vergeten - de voorwerpen.

Het boek vraagt wat doorzettingsvermogen, maar aan het einde van de rit heb je wel het gevoel dat je enkele jaren in Istanboel gewoond hebt. En treur je om Füsun, uiteraard.

Samen te lezen met De onschuld van voorwerpen: http://www.librarything.com/work/13098547/book/98703576 ( )