Roman over liefde, verlies, seks en politiek, en over geesten uit het verleden ( )

De laatste skilift. Door: John Irving.

Woke én queer as f*ck.

Ik ben een veellezer. Ik ben een snellezer. Ik lees voornamelijk boeken van vrouwen. En toch bracht ik afgelopen twee weken door met deze geweldige klepper: De laatste skilift. Geschreven door een oude, witte, cis het-man. Klinkt saai, was het absoluut niet. Meer dan 1000 pagina’s en ik verveelde me geen minuut, heb niets overgeslagen (wat wel eens gebeurt bij een heel dik boek, geef toe dat je dat herkent) en voel me nu, na het dichtslaan van Adam’s wereld wat verweesd.

Adam, de zoon van Little Ray (Rachel) is schrijver, we volgen hem van kindsbeen af (jaren 40) tot het heden. Ondertussen is hij zelf vader van een zoon, zijn er heel wat mensen rondom hem gestorven en is de wereld totaal veranderd.

Irving is en blijft Irving dus verwacht u aan: worstelen, Ibsen, sterke vrouwen, saaie mannen, bibliotheken, kostscholen, universiteiten, de (Amerikaanse) politiek, wapens,… Daarnaast (en dat al van voor het woke werd genoemd) komen er ook weer een heleboel queerpersonen voorbij. Stuk voor stuk boeiende, sterke, grappige personen (veelal vrouwen). Mensen zoals Molly, Nora, Em; personages die binnen de kortste keren je hart veroveren en voor eeuwig een plaatsje in je herinneringen krijgen. John Irivings karakters zijn divers, kleurrijk, onvergetelijk en bovenal: nooit saai. Iets wat wel wordt gezegd van Adam, de hoofdpersoon en ik-verteller, ongeveer de enige hetero in het boek.

Reagan, Trump, de democraten (die niet gingen stemmen), de kerk, machthebbers die te laf waren om de aidscrisis aan te pakken, of vrouwenhaat en queerhaat; ze krijgen er allemaal flink van langs. Het persoonlijke wordt politiek en omgekeerd. Hotel Jerome, scriptschrijven, Moby Dick, geesten, eerste keren, signeren, stand up comedy, roltrappen, de metro, Canada,… Wat is autobiografisch en wat niet? En doet dat er wel toe?

Naast een boek over skiën en schrijven is het vooral een verhaal over liefde en houden van, in al zijn vormen. Binnen ‘extended families’ maar ook tussen partners, vrienden, van een ouder voor een kind. Het is een eerbetoon aan Adam’s moeder en misschien wel aan die van John Irving zelf. Aangezien De laatste skilift één van zijn meest persoonlijke boeken ooit is. Het is vooral zijn laatste grote roman, zegt hij zelf. En dat is f*cking jammer. Niemand schrijft zoals hij schrijft. Gelukkig is hij wel nog van plan om ‘kleinere’ verhalen te schrijven. Ik kijk er al naar uit en kan niet wachten. Ik hou van John Irving. Ik hou van zijn (queer) personages. ‘Opwijkend’ en hartveroverend. Duik onder in Adam’s leven, wordt onderdeel van zijn kleurrijke familie en laat je een week of twee meeslepen; geniet! ( )