Ik ben blij dat mijn moeder dood is. Door: Jennette McCurdy.

Moeders zijn loeders. Niet allemaal natuurlijk, maar wel een groot aantal. Maar daar praten we niet over, dat is taboe. Moeders beoordeel je door een roze bril. Punt. Ik ken er een paar in persoon, de ene al wat erger dan de andere.

Soms zijn moeders narcistische krengen en daarover spreken/schrijven zonder in de kuil van zielig slachtofferschap te vallen is aartsmoeilijk. McCurdy doet het met verve! En met humor, zelfkennis, een grote openhartigheid én een vlotte vertelstem/schrijfpen.

Lena Dunham noemt dit boek ‘Een belangrijk cultureel document’ en dat is het ook. Jennette McCurdy toont ons hoe het kan zijn als je niet in een warm nest opgroeit, zonder veilige hechting. Om geen ‘roots and wings’ te krijgen maar wel een eetstoornis en een eeuwig schuldgevoel. Giet daar nog een vleugje hypocriete Hollywood-saus over en je krijgt een leven dat rozig lijkt maar vanbinnen inktzwart is.

Ik heb lang (in mijn termen) over dit boek gedaan, niet omdat het niet vlot leest (het leest als een trein), wél omdat het zo pijnlijk, intriest en regelmatig herkenbaar is.

Ik geef hierbij kleine Jennette een dikke knuffel en wens grote Jennette alle goeds en geluk. Dikke proficiat voor deze superbelangrijke, taboedoorbrekende must-read met een prachtige cover. Blijf schrijven! Diepe buiging. ( )