Goh, wat is er over een boek als Bleekwater te schrijven? Ik ben er helemaal stil van.

Gelijk op de eerste bladzijde werd ik al in de tekeningen gezogen. Tekeningen vol met grote stadsgezichten waar je als lezer of misschien beter gezegd kijker wordt overrompeld door alle drukte van enorme gebouwen, reclames, allerlei verkeer, kinderkopjes op de straten en etalages van winkels met daarbij de alsmaar aanhoudende regen. Ik kon met gemak al die stadsgeluiden horen terwijl mijn ogen over de tekeningen gleden.

Het meest opvallende is het kleurgebruik van Joris Mertens. Sobere kleuren door het sombere weer met hier en daar rode en gele lichtaccenten. Zo reflecteren achterlichten van een langsrijdende vrachtwagen eindeloos in het natte wegdek.

Soms hoorde ik mijzelf een kreet slaken nadat ik een bladzijde had omgeslagen, zoveel pracht dat mij tegemoet kwam. Het is dan ook een boek waarbij ik geen enkele moeite had om heel langzaam te lezen.

Het verhaal lijkt een tijd lang niet echt ergens heen te gaan en meer een schets van het dagelijks leven van een gemiddelde burgerman die zijn sigaretje rookt, zo zijn vaste contacten in zijn vaste kroeg heeft en zijn werk als chauffeur van gestoomde kledij vakkundig uitvoert. De aanhoudende regen maakt het allemaal wat moeizamer maar hij slaat zich daar ook wel weer doorheen zoals wij allemaal doen, hopend op ooit een nog beter leven.

Verrassend dat er uiteindelijk toch nog wel degelijk iets opmerkelijks in het leven van de hoofdpersoon gebeurt. Opvallend genoeg had dat van mij niet eens gehoeven. De tekeningen zijn zo sterk dat ik ook alleen daarmee het schetsen van een gemiddeld bestaan prima had gevonden.

Na dit enorme tekenspectakel heb ik onmiddellijk Beatrice aangeschaft, het debuut van Joris Mertens. Zal me dat ook weer zo kunnen raken? ( )