Rebecca Solnit is een vrouw om te omhelzen. Of nee, om mee te gaan wandelen, over de oude spoorwegberm die als een groene strook door de stad loopt, onder de oude bomen bij het water van het fort, over de modderige paden van het kasteeldomein. Ondertussen praten jullie over de baby die met zijn jonge ouders zijn eerste wandeling maakt en de 'oude van dagen' die met zijn rolstoel of rollator toe is aan zijn laatste en alles daar tussenin: de joggers en de hondenliefhebbers, het stilstaand verkeer langs de route en de eekhoorns. En wat dat allemaal betekent.

Solnit schrijft niet alleen, ze wandelt ook en ondertussen vertelt ze. Goed gekozen anekdotes over haar tochten en tochtjes wisselt ze af met uitweidingen over filosofen, dichters, wetenschappers en andere wandelaars. Zo tekent ze langzaam en doordacht een (Westerse) cultuurgeschiedenis van het wandelen. (Niet van het stappen dat je van de ene plaats naar de andere brengt.) Ze heeft het over wandelen dat het denken stimuleert, over de aantrekkingskracht van tuinen en van bergen en over de verleidingen van de stad.

Ze wijst ons op de onderdrukkende en op de bevrijdende kracht ervan. We kunnen niet altijd gaan en staan waar we willen, vrouwen vroeger al zeker niet - en nu vaak ook nog niet. Maar wandelen is ook een vorm van protest. We marcheren naar onze hoofdsteden en wandelen rond kerncentrales of militaire basissen. Immer staat ze aan de kant van de zwakken. En soms is het een boetedoening of een bevrijding: een pelgrimstocht of een tour rond een heilige berg.

Wanderlust is een boek om langzaam te proeven, om over te schrijven, zodat je zeker geen van Solnits tegendraadse inzichten mist. Zoals deze: "Dat obesitas geen bijkomstigheid is – het gevolg van een wereld vol digitaal amusement, parkeerplaatsen en uitdijende voorsteden – maar conceptueel van oorsprong, is omdat mensen vergeten dat hun lichaam opgewassen is tegen de uitdagingen waar ze voor gesteld worden en dat het plezierig is het lichaam daarbij in te zetten.".

Wanderlust is een boek om te omhelzen. ( )

Wanderlust. Een filosofische geschiedenis van wandelen. Door Rebecca Solnit.

Als fan van Solnit én wandelen kon ik dit boek niet aan mij laten voorbijgaan en wat ben ik blij dat ik afgelopen dagen tussen de pagina’s van dit boek heb mogen dwalen. Wanderlust is niet alleen een filosofische geschiedenis, het staat ook vol inspirerende essays, enthousiasmerende persoonlijke anekdotes en elke pagina heeft ook nog een wandel-voetcitaat als toemaatje.

Dit boek gaat alleen maar over wandelen maar daar is zo veel aan gekoppeld dat het in feite over alles gaat: het ontstaan van voorsteden, het probleem van winkelcentra die de rol van winkelstraten overnemen, het wandelen van vrouwen dat steeds als een performance wordt gezien in de plaats van vervoer, het nut van pelgrimages,…
Dit alles wordt gekoppeld aan obesitas als concept, de connectie van onze taal met wandelen en aanverwanten (iemand die macht heeft staat aan de top, top als in bergbeklimmen), de maatschappij die productiever wordt door tijdbesparende technieken en niet vrijer, het belang van wandelen in de openbare ruimte als voorwaarde voor een gevoel van veiligheid (en omgekeerd).
Het wandelen en of we het kunnen (is er ruimte, vrijheid, mogelijkheid) wordt gelinkt aan talloze problemen in de maatschappij en is ook een graadmeter om af te toetsen hoe we er als samenleving aan toe zijn en waar we naar toe gaan.

De Sierra Club (met Muir) was in 1901 al bezig met de link tussen bergbeklimmen en natuurbehoud, in de UK waren er wandelclubs voor het behoud van het recht tot wandelen (de overpaden en de New Ordnance kaarten die ook ik elke zomer ter hand neem tijdens onze vakanties in Engeland zijn daar het resultaat van) en ook nu gaan er nog groepen mensen de straat op om hun ongenoegen te tonen aan de regering (de klimaatspijbelaars bijvoorbeeld).
Vrouwen en wandelen is altijd al een moeilijke combinatie geweest; ze werden aan huis gebonden door regels, gewoonten en angst. En dat is nog steeds vaak het geval… terwijl er al jaar en dag erkend wordt hoe belangrijk wandelen is voor lichaam en geest. Niet enkel in de natuur maar ook gewoon het slenteren door een stad. Vele grote schrijvers en denkers verklaarden dat ze enkel konden schrijven (en denken) door het wandelen. Denk maar aan Whitman, Ginsberg en O’Hara, maar ook Kerouack, Muir en Thoreau. (Gelukkig komen er bij Solnit ook enkele van mijn geliefde vrouwen aan bod zoals Robyn Davidson en Virginia Woolf.)

Solnit heeft een geschiedenis geschreven maar ook een toekomstpleidooi én een eerbetoon. Aan wandelen in de breedste zin van het woord. In 383 pagina’s neemt zij je mee op pad en langzamerhand raak je meer en meer begeesterd; door Solnit, haar taal, haar ideeën en verhalen. Maar ook door de wereld om je heen: er is altijd een tijd en een plaats om te wandelen en geen wandeling zal ooit hetzelfde zijn. Wandelen geeft ruimte aan je hoofd, hart en ziel. En dat toont Solnit wonderlijk boeiend aan door Wanderlust.

Ik heb pagina’s onderlijnd, zinnen omcirkeld, kladpapiertjes vol gepend. Ik heb ideeën gekregen, mijn hoofd bruist en mijn voeten kriebelen. Ik wil meer lezen (allerlei mensen en boeken uit dit boek nader bestuderen) en meer wandelen, dat bovenal.

Wanderlust geeft goesting, goesting om te leven met dit lichaam, deze voeten, dit hoofd. Diepe buiging en dikke merci aan Rebecca Solnit. ( )

I can imagine that some people are disappointed in this book, because it offers no conventional overview of the history of walking. It's more a collection of musings and digressions about all kinds of cultural-historical aspects of our civilization that are directly or indirectly linked with hiking: protest marches as secular successor of pilgrimages, the care for the environment, the harmful effect of suburbanisation, the relationship between female emancipation and hiking, the relationship between democratization and hiking, and so on. In between you'll indeed find elements that make possible a reconstruction of the history of walking, but you need to put the puzzle together yourself. I'm sure that Solnit has done this on purpose: her favorite hiking trail is the labyrinth, which she describes as an artificial wilderness and where the final objective also is much less important than the activity. I enjoyed this book, because it is so broad and philosophical, with plenty of interesting critical comments on our culture (from a clearly progressive stance). But at the same time, I also regularly was annoyed with the very specific Californian accents and the sometimes very quirky opinions (for example, about the hypocritical attitude of post modernist artists). On my Kindle I have marked tenths of valuable quotations, of which I offer one of the most interesting: ““Walking itself is the intentional act closest to the unwilled rhythms of the body , to breathing and the beating of the heart . It strikes a delicate balance between working and idling , being and doing . It is a bodily labor that produces nothing but thoughts , experiences , arrivals.” ( )