Theun de Vries laat in zijn roman een motet uitvoeren in de San Lorenzo in Milaan en de jonge hoofdpersoon van het verhaal is totaal verbijsterd wanneer hij dit stuk hoort. Hij ondergaat een authentieke, uitzinnige extase tijdens de uitvoering van dit Motet voor de Kardinaal, uitgevoerd door een cappella en de maestro di cappella: Josquin des Pres.
In het Salamander-uitgaafje van Querido, 1981 is deze beschrijving te vinden op pagina 37, ik ken deze tekst van buiten. In 2002 verscheen eveneens bij Querido een prachtige herdruk van dit meesterwerk.
In het Nederlandse taalgebied ken ik geen mooiere beschrijving van zo’n extatische vreugde dan die zoals beschreven in de roman van Theun de Vries.

Na een gevecht wordt een jongen door een ridder meegenomen als speelkameraadje voor zijn dochtertje. De jongen wordt Wolf genoemd en veel speelt hij niet met de dochter. Wel moet hij af en toe zingen, want hij heeft een mooie stem. Vanuit de verte vereert hij de jongedame wel. Bij een val van haar paard wil Wolf haar helpen, maar dan wordt hij hardhandig op zijn plaats gezet. Wolf loopt weg en sluit zich aan bij het huurlingenleger van Bourgondië. Als dat leger uiteindelijk in Zwitserland in de val lijkt te lopen, drost hij met vele anderen. Hij trekt naar Italië en hoort in Milaan in een kerk een prachtig motet. Hij informeert naar het koor en vraagt mee te mogen doen. Zo komt hij als leerling bij Josquin des Prez. Uiteindelijk trekken ze naar Rome, waar ze in de Sixtijnse kapel zingen en intussen getuige zijn van wat er in het Vaticaan onder de pausen Innocentius III en Alexander VI gebeurt. Josquin wordt het te veel en hij vertrekt als hij een mooi aanbod krijgt. Wolf ontmoet in Rome een vrouw uit zijn verleden, zo lijkt het. Uiteindelijk gaat hij met alle mooie muziek die hij geleerd heeft, terug naar de Lage Landen.