Ik ga eerlijk zijn: dit is een boek waar je niet vrolijk van wordt. Hoe kan het ook anders: het geeft een overzicht van 25 jaar extreme miserie in Congo, een land dat in die periode van een corrupt autoritair regime (Mobutu) via extreem bloedige oorlogen naar een corrupt semi-democratisch regime evolueerde. Katrien Vanderschoot schetst die evolutie via de bezoeken die ze zelf bracht aan het land als journalist van de Vlaamse openbare omroep VRT. Ze zet vooral haar ontmoetingen met concrete Congolezen in de verf, en voert ook 2 representatieve figuren ten tonele, in de persoon van kind-soldaat Isaac en vreedzaam opposant Rebecca. Het onnoemelijk leed van de afgelopen 25 jaar krijgt daarmee ook een gezicht en een stem, en dat is absoluut de verdienste van dit boek. Het zet ook in de verf wat de nefaste rol is van de elite in het land.

Vooral in het oosten lijkt men van de regen in de drop te belanden, vooral door de ontregelende tussenkomst van het dictatoriaal regime in buurland Rwanda, door de systematische roofbouw van de rijke grondstoffen in de ondergrond, door milities die de bevolking terroriseren (vooral verkrachting wordt als wapen gebruikt) en door de geregelde uitbarstingen van de vele actieve vulkanen in het gebied. Af en toe wordt Vanderschoot persoonlijk en stelt ze zichzelf de vraag die je al lezer al veel langer op de lippen brandt: waarom blijf ik dit land waar niks lijkt vooruit te gaan, volgen? Een direct antwoord krijgen we daar niet op, maar dat hoeft wellicht niet expliciet, want uit haar boek blijkt overduidelijk het onverwoestbare levensoptimisme van de Congolezen . ( )