Dit vierde boek in de Earthsea Cyclus is achttien jaar na het vorige deel geschreven. En wellicht dat dit ook verklaard waarom het zo zwaar leunt op de geschiedenis die verteld is in de eerste drie delen. Dit boek is prima te lezen zonder de eerste drie omdat het te uit en te na wordt naverteld. Slechts voor de kenners zit het extra genieten in bepaalde nuances en subtiele verwijzingen die voor een niet-kenner niet opgemerkt zullen worden en dus niet storen.

Het tempo in dit boek is bijzonder laag. Het lijkt erop alsof de schrijver zelf er ook weer in moest komen en daarom de boel flink uitsmeert.
Daarnaast is de titel een weggever waardoor heel snel duidelijk wordt waar het boek mee zal eindigen. Hoe dat precies gaat, is dan wel interessant. En waar Le Guin zo goed in is, de intermenselijke relaties en de daarin ontwikkelde verhoudingen, redt helemaal het boek. Haar heldere schrijfstijl maakt dat je als lezer direct de beelden krijgt die het verhaal te bieden heeft en leef je gemakkelijk mee met de hoofdpersonen. ( )