Wel spannend verhaal over Jane Rizzoli en Maura Ilses die de moorden op vrouwen oplossen die gemummificeerd zijn. De oorzaak ligt in een combinatie van een volstrekt gewetenloze man en een obsessieve, die in en team werken. ( )

Het was net als bij de andere boeken van Tess Gerritsen... toen ik er eenmaal lekker in zat, dan was ik er niet meer uit te krijgen en moest ik weten hoe het verder zou gaan. Het aandenken was spannend. Anders spannend dan sommige boeken die ik eerder heb gelezen van deze schrijfster, dat misschien wel. Andere delen uit de serie van Rizzoli en Isles waren nagelbijtend spannend, zodat ik op het puntje van mijn stoel zat vanwege het gevaar dat voortdurend op de loer lag. Dit was meer spannend in de zin van... wie zit hier achter, wie is er te vertrouwen en wie vooral niet. En gelukkig werd ik op het verkeerde been gezet. Tot op de laatste bladzijde hield die spanning aan. Lekker hoor! ( )

Zij is bestemd voor zijn collectie...
Al jarenlang ligt een perfect geconserveerde mummie in een kelder van het Crispin Museum in Boston. De ontdekking ervan door de museumstaf is een geweldige vondst. Maar pathollog-anatoom Maura Isles vindt een macabere boodschap in het lichaam, een bewijs dat dit 'eeuwenoude' reliek eigenlijk een modern moordslachtoffer is.
Voor Maura en rechercheur Jane Rizzoli is het forensisch bewijs onmiskenbaar. En als de resten van een andere vrouw in de verborgen nissen van het museum worden gevonden, wordt het duidelijk ddat er een psychopaat rondwaart. Jane en Maura beginnen aan een race om dit gestoorde roofdier te stoppen voordat hij nog een aandenken kan toevoegenaan zijn gruwelijke verzameling...

Het is niet helemaal eerlijk om een auteur af te rekenen op herhalende thema's. Havank schreef tientallen melige verhalen over de Schaduw die altijd op hetzelfde neerkwamen, Jan-Willem van de Wetering haalde keer op keer het onwaarschijnlijk artistieke duo Grijpstra en de Gier tevoorschijn. Tess Gerritsen haalt keer op keer bizarre moordenaars, psychopaten en maniakken van stal. Niet teveel boeken achter elkaar lezen, anders gaat het vervelen. Soms is een simpel lijk en een simpele moordenaar met een opmerkelijk plot en een verborgen hersenkraker voor rechercheur en patholoog-anatoom ook heel interessant.
Wat me opvalt aan de serie is dat de hoofdpersonen zo onevenwichtig aan bod komen. Het blijft daarom soms duister wat ze nu precies met elkaar van doen hebben. Ze kennen elkaar en daar blijft het bij, zo lijkt het. Ook ergerlijk is de gedeeltelijk onbeantwoorde liefde van de patholoog-anatoom. Wordt volwassen, zou ik zeggen, hoe lang kun je blijven hangen in zo'n parasitaire relatie?
Op driekwart van het boek raakte ik een beetje de moed kwijt. Er zat weinig schot in het verhaal en de standaard psychopaat werd wat al te ongrijpbaar. Kijk liever naar the 7th om te zien hoe tussen twee zichtbare personen een beangstigend psychologisch spel kan worden gespeeld. Daar is hier geen sprake van. De berichten die de psychopaat achter laat zijn van het standaard type en zeggen niets bijzonders. Ook de interventie van een rijke heer komt wat onmogelijk over. Wie houdt een mogelijk psychopathisch seriemoordenaar nu de hand boven het hoofd? Rijk is extra invloed hebben, niet onkwetsbaar zijn of boven de wet staan. Voor Nederlandse begrippen echt onbegrijpelijk en onwaarachtig.
Maar goed, het eind is aardig. Niet het sterkste boek uit de serie, dunkt me. Dat is het gevaar van formuleschrijven. ( )