Dit boek zou een Yaffie moeten zijn, maar dan wel voor oudere jongeren, want de diepere betekenis van het verhaal gaat waarschijnlijk aan de jongere lezers voorbij. Het is gematigd horror. Als je wat meer in dat genre hebt gelezen, draai je hier je hand niet voor om. ( )

Vijftien jaar later is de herinnering aan die dag bij mij teruggekomen. Ik heb de jongen gezien die in de nevel van station Francia ronddoolde en de naam van Marina lichtte opnieuw op als een verse wond. Allemaal bewaren we een geheim op de zolder van de ziel, achter slot en grendel. Dit is het mijne.

In mei 1980 verdwijnt de 15-jarige Oscar Drai plotseling van school in de oude stad van Barcelona. Zeven dagen en nachten weet niemand waar hij uithangt

Zijn verhaal begint in het oude stadshart van Barcelona, waar hij Marina en haar vader Germán Blau, een portretschilder, ontmoet. Marina neemt Oscar mee naar een kerkhof, om getuige te zijn van een macaber ritueel dat elke vierde zondag van de maand plaatsvindt. Precies om tien uur s ochtends verschijnt een koets, getrokken door zwarte paarden. Er stapt een vrouw uit, in het zwart gekleed, haar gezicht gesluierd, met in haar gehandschoende handen één enkele roos. Ze loopt naar een grafsteen die geen naam vermeldt, maar waarop alleen een mysterieuze afbeelding van een zwarte vlinder met opengeslagen vleugels te zien is.

Als Oscar en Marina besluiten haar te achtervolgen, begint een reis die hen naar de hoogtepunten van een vergeten, naoorlogs Barcelona leidt, een wereld vol aristocraten en actrices, uitvinders en magnaten, en een duister geheim dat op hen wacht in het mysterieuze labyrint onder de straten van de stad.
Recensie(s)

Barcelona, 1979-1980. Oscar Drai blikt terug op een dramatisch keerpunt in zijn leven toen hij 15 jaar was: de confrontatie met sinistere dreiging, maar zeker ook met het licht van de liefde. Dwalend door de vervallen villawijk rond zijn internaat belandt hij bij een oude kunstschilder en diens schone dochter Marina. Een stroeve kennismaking die omslaat in warme vriendschap. Als hij door Marina meegetroond wordt naar een kerkhof, 'eiland uit het verleden', zien zij hoe een in het zwart geklede vrouw een roos neerlegt op een graf gesierd met het symbool van een zwarte vlinder. De vrouw zet Oscar en Marina op het spoor van Michaël Kolwenik en diens obsessie voor experimentele wederopstanding, op het spoor van een verdoemd verleden. De auteur (Barcelona, 1964) verstaat de kunst om suggestief, in sfeerbepalende taal, het overgangsgebied tussen leven en dood invoelbaar te maken, waar rotting mens en bestel aantast. In snelle ritmiek wisselen horrorscènes en bezinning elkaar af, toewerkend naar een brandende vergelding. Een zwart-romantische, op jongvolwassenen toegesneden 'gothic novel'. ( )