Koloniale en racistische misdaden bezwaren meer dan ooit ons collectieve geweten. Boeken, straatnamen, standbeelden en oude gewoontes liggen onder vuur, en lang niet altijd onterecht. Soms slaat een heilzaam schuldbesef evenwel om in een verontwaardigingsverslaving. Een zinvol gesprek over de ingewikkeldheid van het verleden wordt dan erg moeilijk. Dit boek gooit het daarom over een andere boeg. Behendig navigerend tussen de mateloze schaamte van woke activisten en de blinde trots van radicale nationalisten stuurt het aan op de verrassende herontdekking van Vlaanderens aartsvader: Hendrik Conscience (1812-1883). Ooit geprezen als de man die zijn volk leerde lezen, nu verguisd als iemand die de Vlaming racistische en kolonialistische opvattingen aanpraatte: meer dan wie ook belichaamt Hendrik Conscience het slechte geweten van Vlaanderen. Maar waarom eigenlijk? Telt zijn omvangrijke oeuvre zoveel zwarte bladzijden? Wat vond Conscience van slavernij, kolonialisme en migratie? En kunnen we voor die oude opvattingen vandaag nog begrip opbrengen? 'Het slechte geweten van Vlaanderen' zoekt het uit en demonstreert finaal waarom een beschuldigde altijd het voordeel van de twijfel verdient.