In haar schoenen. Door: Jojo Moyes.

Eerlijk? Het ‘in haar schoenen’-concept kennen we al (denk bijvoorbeeld aan de gelijknamige film) niets nieuws onder de zon dus. En al was het nieuw dan sprak het idee me nog niet aan. Maar hallo, het is een Jojo Moyes!? Dus las ik het toch. En met veel plezier! Is het haar beste boek ooit? Nee, dat blijft voor mij De sterrengever. Maar niemand had van In haar schoenen kunnen maken wat Moyes er van maakt.

Ik ben nog maar net in het boek begonnen en ik weet alweer waarom ik haar zo graag lees: haar personages zijn boeiend, levensecht én herkenbaar. Sam (één van de twee hoofdpersonen, de andere is trouwens Nisha) ligt in bed, kan niet slapen en begint in haar hoofd aan een lijstje ‘dingen waar ik dankbaar voor ben’. Die zogenaamd rustgevende oefening resulteert al heel snel in een kleine paniekaanval. Zo herkenbaar.

In haar schoenen leest bijna als een spannende thriller, je wil in elk geval hoofdstuk na hoofdstuk verslinden. Je moét gewoon weten wat er vervolgens gaat gebeuren. Het per hoofdstuk afwisselen van hoofdpersoon zorgt ook voor extra vaart in het verhaal.

Dit boek gaat niet enkel over patriarchale bazen, depressieve echtgenoten, zweterige bokshandschoenen en torenhoge stiletto’s. Het gaat voornamelijk over vriendschap, tussen een aantal zeer geweldige vrouwen (ik zou zo graag tot hun groepje behoren). Vriendschap en girlpower. Sterke vrouwen die een verhaal vertellen dat je aan je stoel geluisterd houdt. Mag van mij ook gerust verfilmd worden!
Lang leve (de vrouwen van) Jojo Moyes! ( )