Ik twijfel een beetje tussen twee gevoelens. Het is namelijk een heel gevoelig onderwerp dat op een gruwelijke manier wordt beschreven. Karen Slaughter is natuurlijk een voortreffelijk schrijfster, maar ik kon af en toe niet verder lezen en moest even mijn gedachten op iets anders richten.
Sara, Will en Faith werken zonder daar opdracht voor gekregen te hebben aan het oplossen van een aantal verkrachtingszaken. Als Sara een nachtdienst draait op de spoedeisend hulp wordt een meisje, Dani, binnen gebracht die letsel heeft opgelopen die verdacht veel lijkt op de verwondingen die Sara had 15 jaar geleden. Sara doet haar uiterste best om het meisje te redden, maar dal lukt helaas niet. Na drie jaar volgt er een rechtszaak omdat het onderzoek naar Dani een verdachte naar voren heeft gebracht, Tommy McAllister. De advocaat van Tommy is een keiharde, nietsontziende man en Sara verwacht dat haar verleden op deze rechtszaak naar voren zal komen. Faith en Will gaan op eigen onderzoek uit en stuiten al gauw op een groep vooraanstaande mannen die in het geheim vreselijke dingen bespreken.
Goed geschreven, intrigerend maar gruwelijk ( )

Na die nacht. Door: Karin Slaughter.

Doordat ik slachtoffer werd van twee gewapende overvallen kon ik geen thrillers meer lezen. Dat wil zeggen dat ik bijna 10 jaar geen Slaughter meer heb gelezen, hoewel ik grote fan was.

Ondertussen heb ik Na die nacht gelezen en: wow! Het voelde als thuiskomen. Maar dan wel in een opgeknapt huis. Hoewel het dus voor mij lang geleden is en ik mij niet meer alles herinner lijkt het me toch dat Karin Slaughter nog beter is gaan schrijven en dat haar talent om complexe verhalen meeslepend te vertellen nog gegroeid is. Na die nacht is een (geweldig angstaanjagend) super spannend verhaal én is ook heel goed geschreven.

Sara Linton kende ik natuurlijk nog, ze voelde ook direct weer vertrouwd. Hoewel ze ‘in mijn tijd’ nog met Jeffrey Tolliver was ;) Het toffe (raar om dit woord te gebruiken in de context van het verhaal) is dat Na die nacht gaat over de verkrachting van Sara, 15 jaar geleden, dat het dus wat aansluit bij de tijd van toen ik nog meelas. Aan die verkrachting (en elke verkrachting) is niets tof natuurlijk; dat komt ook goed naar voren in dit boek. Slaughter achtte de tijd rijp om Linton haar verhaal te laten doen en daar ben ik blij om. De cijfers van vrouwen (en mannen) die met seksueel geweld te maken krijgen zijn en blijven misselijkmakend hoog. Het enige dat er verandert is dat er meer vrouwen hun verhaal (durven/mogen/kunnen) vertellen. Zo ook Sara.

Linton’s verhaal is gruwelijk. Het hele boek is gruwelijk. Hoe verder je vordert in het boek hoe duidelijker het wordt ‘wie en hoe en waarom’ - wat logisch is, zo wordt een thriller opgebouwd, maar toch - en hoe meer dat duidelijk wordt hoe bozer en misselijker ik werd. Angstig ook. De finale komt als een mokerslag aan.

Waarom het dan toch fijn is om dit boek te lezen? Sara en Will én alle nevenpersonages lijken mensen van vlees en bloed. Ze zijn lief en romantisch, feilbaar en inconsequent, boeiend én veroveren snel (opnieuw) je hart. Je leeft zo met hen mee.

Dit boek is ook een ferme aanklacht, een feministisch pamflet én een wake-up call in één. De hypocriete abortus-heisa, wit privilége, verkrachting, femicide, incels, vrouwenhaat, toxische mannelijkheid, klassenjustitie,… alles komt voorbij. En dat allemaal in een verhaal dat leest als een trein, met een cover die zo goed past bij het boek. (Opnieuw) dikke fan! ( )