Een diep persoonlijk en reflectief verhaal. Sartre komt zo nu en dan voorbij, maar slechts in de bijrol van chauffeur. Ik las het net na Annie Ernaux's verhaal over de dood van haar moeder. Na het lezen van Ernaux had ik het gevoel dat ik een intiem gesprek gehad had met een goede vriendin. De Beauvoir is afstandelijker, waardoor er meer ruimte voor analyse is. Dat is fijn, maar maakt het boek ook meer tijdgebonden. De analyse is namelijk sterk van Freudiaanse en feministische kleur. Mijn plezier aan het boek was vooral de persoonlijke inkijk in het lezen en denken van De Beauvoir. Het is goed geschreven en vertaald. ( )

een verhaal dat euthanasie bespreekbaar maakt. het leven rekken met kunstgrepen is voor niemand een oplossing. In onze maatschappij is het zeer moeilijk om op een menselijke manier te mogen sterven. Het sterven is gemedicaliseerd en hoort niet meer bij het leven. ( )

Op een zeer direkte wijze geeft de schrijfster een verslag van de fysische en psychische aftakeling van haar 78 jaar oude moeder. Met zeer grote betrokkenheid en liefde voor de stervende, die zich ondanks haar ontzettende pijn (kanker) wanhopig aan het leven vastklampt, probeert zij het lijden te verzachten en de dood te doorgronden. Geen berusting heeft dit tot gevolg maar een groot innerlijk verzet voor deze "ongehoorde daad van geweld" die ieder van ons staat te wachten. ( )