Een getto in Oost-Europa ergens in 1943-1944; de sjofele Jakob Heym hoort een flard van een radiobericht op de Duitse Kommandatur, en maakt daaruit op dat de Duitsers moeten wijken voor de Russen, die niet meer op al te grote afstand staan. Hij vertelt het nieuws door, liegt dat hij zelf een radio heeft, en dan gaat de bal aan het rollen: het getto herleeft, iedereen maakt weer plannen, de zelfmoordcijfers storten in. Maar Jakob werkt zich met zijn leugentje ook flink in nesten. De auteur, - een vage medekampgenoot -, verzint twee eindes, allebei even uitzichtloos.
Het verhaal gaat natuurlijk over de holocaust, maar het legt minstens evenveel nadruk op de beperkingen van de menselijke existentie, op de moeilijke, complexe verhoudingen tussen mensen, op het levengevende van hoop, op de warmte van medemenselijkheid.
De auteur, hoewel zelf betrokken, houdt er een afstandelijke vertel-stijl op na, maar op een worstelende manier. Mooi! ( )