Het sprookje De groene slang sprak in de jaren '30, volgens de inleiding van Paul De Keyser, al vele jaren tot de verbeelding. Goethe zelf is nooit willen ingaan op de speculaties omtrent de allegorische betekenissen van de slang, de reus, de dwaallichten, de oude man, ... enzoverder enzoverder en ging er zelfs prat op dat men er niet te veel moest achter zoeken, dat het 'gewoon een sprookje' was.

Toch is het natuurlijk enkel wanneer we ons wel degelijk vragen stellen, naar aanleiding van de rivier die om offers vraagt, de dwaallichten die kwistig goud rondstrooien, de slang die zichzelf opoffert, de koningen, ... dat dit 'sprookje' even de aandacht weet vast te houden. Enkele mogelijke interpretaties (de slang = de wetenschap, de reus = de natuur, de dwaallichten = de jeugd, ...) - die deels, maar niet volledig overtuigen - worden in de inleiding reeds aangereikt en neemt de lezer met zich mee tijdens het lezen. Als sprookje an sich kan deze vertelling echter niet overtuigen, daarvoor zijn er te veel elementen die al te vrijblijvend hun geïmpliceerde rol vervullen. En zelfs al slaag je er in de hokjes juist aan te kruisen en elk personage zijn gepaste symbolische deklaag toe te kennen, er is zo weinig wisselwerking tussen die verschillende elementen en personages, dat de oplossing van deze puzzel in feite nooit anders kan dan tegenvallen.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2010/05/de-groene-slang.html ( )