Al het blauw van de hemel. Door: Mélissa Da Costa.

Dit boek zou ik zelf nooit gekozen hebben maar omdat iemand me het lief vroeg heb ik het toch gelezen. Ik had er al mee ingestemd voor ik wist dat het 636 pagina’s telde en dat heb ik me wel wat beklaagd, hahaha.

Op de cover las ik dat er wereldwijd al meer dan 1 miljoen exemplaren van verkocht zijn en dat begrijp ik helemaal. Al het blauw van de hemel doet me denken aan het immens populaire boek Het zoutpad (Raynor Winn) dat ook giga verkoopcijfers had. Fans van Winn moeten zeker Da Costa lezen!

En daar wringt voor mij het schoentje (let op, hierna volgt een gewaagde bekentenis): ik vond Het zoutpad geen goed boek, heb het niet eens uitgelezen. Terwijl iedereen er laaiend enthousiast over was. Op de één of andere manier hebben beide boeken een schrijfstijl gemeen die me tegenstaat. Die belet me helemaal op te gaan in het verhaal, ik blijf ‘de constructie’ zien in plaats van me te laten onderdompelen in de magie van het boek.

Al het blauw heb ik wél uitgelezen. De natuur stal mijn hart, de warme mensen die hoofdpersonen Emile en Joanne tegenkwamen ontdooiden mij én aan het einde heb ik een traantje weggepinkt. Want dit is echt een mooi, ontroerend en hartverwarmend verhaal. Het is gewoon mijn ding niet. Maar ik zou het dus wel aanraden aan fans van boeken zoals Het zoutpad, zij gaan blij zijn dat het boek zo dik is: meer moois om van te genieten. ( )