Modder, druilregen, spinnewebben, … bijna elke pagina van deze roman is letterlijk doordrenkt van de vuiligheid. Krasznahorkai schetst het mistroostige leven in een dorpje op het Hongaarse platteland, blijkbaar nog volop in de communistische tijd. Maar het is geen statisch beeld: al van bij het eerste hoofdstuk is er tumult. Pas heel geleidelijk, en na verschillende perspectiefwisselingen, wordt het iets duidelijker wat er aan de hand is. Een doodgewaande man, Irimias, keert blijkbaar na 18 maanden terug naar het dorp en blaast met een prachtig staaltje van duivelse welsprekendheid de uitgebluste dorpsgenoten nieuw leven in, of is het valse hoop?
Het boek, Krasznahorkai’s debuut, werd gepubliceerd in 1985, toen Hongarije nog communistisch was, zij het met tamelijk wat ruimte voor de privé-sector, en dus ook voor sluwe avonturiers, zoals Irimias. Met wat goeie wil kan je de roman dus zeker zien als een allegorie, een evocatie van de laatste dagen van het zwalpende communisme. Maar Krasznahorkai heeft meer in zijn mars: hij schetst een triest beeld van de menselijke conditie, gekruid met pittige, surrealistische elementen. En hij kent duidelijk zijn klassiekers: Beckett en Kafka zijn niet ver af.
Toch was ik wat ‘underwhelmed’ bij de lectuur van dit boek. Ik had toch iets meer verwacht, maar ligt waarschijnlijk vooral aan mezelf, na de lovende commentaren van tal van literatuur-vrienden. Ik ben wel benieuwd naar het andere werk van deze boeiende Hongaar. ( )

De eerste 5★ dit jaar voor deze adembenemende, beklemmende, hoogst originele roman. Vertelkunst van de meest zeldzame soort. Benieuwd naar de verfilming van 7,5 uur. ( )