Fair play door Tove Jansson

Op de cover staat ‘roman’ terwijl het boek uit aparte verhalen bestaat. Is het dan een verhalenbundel of toch een roman? En het gaat over de levens van twee vriendinnen (waarvan één schrijfster is en de andere kunstenares, net als Tove en haar vriendin Tuulilli dus). Is het dan enigszins autobiografisch of toch volledig fictie? Vragen die je je misschien stelt voor je aan dit boek begint maar die ook al gauw op de achtergrond verdwijnen. Omdat dit boek een klein pareltje is en over één van de mooiste, intiemste persoonlijkste dingen gaat die er in een mensenleven bestaan: de liefde. En of die dan tussen man en vrouw is of tussen twee vrouwen of tussen drie mannen, dat doet er niet toe. In Fair play spat de liefde van het papier zonder ooit romantisch of klef of aanhankelijk te zijn. De liefde zit hem in de vanzelfsprekendheid, de samenhorigheid, in meer minder dan meer.

Tove Janson heeft een klein, intiem meesterwerkje geschreven dat je even meeneemt, weg van de wereld; het laat je zweven en zachtjes weer neerdwarrelen. Een boekje dat je de grootsheid van het kleine laat zien. Nestel je met dit uurtje tederheid in de zetel onder een dekentje en laat je helemaal onderdompelen… ( )