Het eerste kwart van dit boek is ronduit overweldigend: Ferrante beschrijft de verwoestende gevoelens van hoofdfiguur Olga, die door haar man plots verlaten wordt voor een veel jongere vrouw; ze blijft met een hond en twee kinderen achter. Haar leven desintegreert helemaal, ze raakt het contact met de werkelijkheid kwijt; alleen desoriëntatie en radeloosheid overheersen nog. Dit is van het sterkste proza dat ik ooit gelezen heb, en Ferrante gebruikt de hardste en rauwste klanken die het Italiaans heeft om dit ook stilistisch te onderbouwen.
Uiteraard is dit niet vol te houden, na het eerste kwart verzandt het verhaal een beetje in zijsporen die allemaal wel symbool staan voor de machteloosheid van Olga (haar problemen met de sloten van de voordeur bijvoorbeeld), maar toch iets te breedvoerig worden uitgewerkt. Toch is het louteringsproces waar Olga door moet, met vallen en opstaan, treffend beschreven. Ferrante gebruikt terecht het woord "abbandono" in de dubbele betekenis: achtergelaten worden, maar ook loslaten.
Het is evident dat de mannelijke soort niet echt mooi uit dit boek komt (hoeft natuurlijk ook niet); ook de buurman-muzikant aan wie ze zich vastklampt, komt niet helemaal overtuigend over. Maar uiteindelijk draait het volgens mij in dit boek niet zozeer om de gender-strijd, maar om de eigen identiteit van een individu (in dit geval een vrouw) en zijn of haar perceptie van zichzelf en de wereld. ( )

Naar verluid zou Elena Ferrante (= pseudoniem) zelfs een man zijn (?). Dit indringend geschreven boek vind ik een 'echt vrouwenboek'. De af en toe heldere beelden en zinnen zijn herkenbaar (casuïstiek vrienden/kennissen) en roepen mooie gevoelens van solidariteit op. Zoals iemand schreef op deze site: verplichte kost voor mannen en vaders die er van door willen gaan met een (heel) jonge nieuwe liefde. ( )

Elena Ferrante is momenteel één van de meest gevierde auteurs van Italië, maar niemand weet wie er achter dit pseudoniem schuil gaat en er wordt zelfs gefluisterd dat het een man is. Het schijnt dat zij (of hij?) ongeveer 45 jaar geleden in Napels werd geboren en dat is het wel zo'n beetje wat betreft de biografische gegevens. Als deze auteur inderdaad een man is, dan weet hij zich ongelooflijk goed en precies in te leven in hoe het voelt om als huisvrouw na 15 jaar huwelijk plotsklaps door je man verlaten te worden.

Want daar begint het mee: dat Olga (38 jaar, moeder van twee kinderen van zes en negen, gefrustreerde schrijfambities) van de ene dag op de andere door haar man in de steek wordt gelaten zonder zelfs maar te weten waarom en waar hij naar toe is vertrokken. Van gemeenschappelijke vrienden krijgt ze hints dat hij nog steeds in Turijn woont, maar het duurt een tijd voordat ze de waarheid achterhaalt. In de tussentijd begint ze langzaam in kleine stukjes uiteen te vallen.

Dit boek is een zeer gedetailleerde ontleding van hoe Olga desintegreert. Het indringende van dit boek zit hem vooral in het feit dat het boek in de verleden tijd en de eerste persoon is geschreven met een helderheid en genadeloosheid die in scherp contrast staan met de chaos en zelfmedelijden die Olga's geest maandenlang beheersen. Aan de ander kant is die helderheid ook bemoedigend: je weet dat het uiteindelijk weer goed met Olga is gekomen, want ze weet er met zo'n indrukwekkende precisie en distantie over te schrijven, dat duidelijk is dat de chaos in haar hoofd uiteindelijk gelukkig weer is opgelost.

Het verhaal heeft een claustrofobische dwingendheid. Het speelt zich bijna geheel af in Elena's appartement en de directe omgeving. Haar wereld wordt nog kleiner dan hij al was. Telefoons gaan kapot, sloten willen niet meer open. Elena daalt langzaam af in bijna-waanzin en hallucinaties. Haar schrikbeeld is de vrouw uit haar jeugd in Napels die ook door haar man verlaten werd en het niet meer redde. Elena verkeert meermalen op het randje, maar dwingt zichzelf steeds weer om het hoofd boven water te houden en in die zin is het verhaal nog spannend ook.

Een vrolijk boek is dit niet, dat zal duidelijk zijn, maar omdat het zo sterk is geschreven ben je als lezer niet in staat om weg te kijken. Ik zou het echter niet aanraden aan vrouwen van wie de echtgenoot er net vandoor is met iemand anders. Aan de andere kant zou het verplichte kost moeten zijn voor mannen die op het punt staan hun vrouw te verlaten voor een jonge blom: let op, dit is wat je je echtgenote dan aandoet!
http://annavangelderen.blogspot.com ( )