In het interbellum rijdt de Stamboel Expres van Oostende naar Konstantinopel. Allerlei passagiers ontmoeten elkaar in de trein. Een Joodse zakenman in krenten, een revuemeisje, een communistische arts en opstandeling uit Belgrado, een schrijver, een journaliste en het nichtje van de zakenpartner van de jood, naar later blijkt. In Wenen komt er een moordenaar op de vlucht bij. In Subotica, aan de grens met Joegoslavië worden de communist en de moordenaar gearresteerd en per ongeluk wordt het revuemeisje, op weg naar een baantje in Konstantinopel, ook opgepakt. Als haar minnaar voor de duur van de reis, de jood, haar komt zoeken, lukt het de moordenaar met hem te ontsnappen. Zij is getuige van de dood van de communist. Ze wordt van groter gevaar gered door de journaliste die achter de communist aan zat voor een scoop. De rest van de passagiers reist rustig door naar de eindbestemming.
De jood wordt wel heel erg stereotiep neergezet. Dat bederft voor mij een groot deel van het plezier van het verhaal.