Een reeks namen op de brievenbussen van een appartementenblok trekt de aandacht: ‘Debaere, Van Keileghem, De Wachter, Zordana, Ahib, Won, De Gieter. Ahib, Won, De Gieter. De combinatie van de drie laatste namen werkte op mijn versleten lachspieren.’ Is dat een teken van gekte? Dan al helemaal als je die willekeurige mensen midden in de nacht ook nog wakker gaat bellen. Maar in de debuutroman van Annelies Verbeke tref je zulke absurditeiten aan bij de vleet, en ze klinken helemaal zo gek nog niet.
Slaap! doet je de wereld dan ook vanuit een ander perspectief bezien, een nachtelijk perspectief. ‘Mijn nachten waren langer dan mijn dagen, want ´s nachts was ik alleen,’ verzucht de slapeloze vertelster Maya, en ´[m]ijn geest kreeg een helderheid die hij overdag zelden had.’ Met enkele van die snedige zinnetjes typeert Verbeke heel precies niet alleen de frustratie van het niet in slaap kunnen komen, maar ook het zonderlinge van het nachtelijke bestaan. Wie ’s nachts wakker is en door de stille straten dwaalt lijkt haast in een omgekeerde wereld te leven. Wanneer iedereen slaapt sta jij op scherp. Maar wat moet je doen, alleen in de donkere nacht?

`Mijn nachten waren langer dan mijn dagen, want 's nachts was ik alleen.' Zo begint de verbluffende debuutroman Slaap! van de Vlaamse scenariste Annelies Verbeke (Dendermonde, 1976). Het is een aanhef die voor iedereen die aan slapeloosheid lijdt direct een wereld van herkenning oproept. Wie zijn nachten doorwaakt doorbrengt, al dan niet met een slapende partner naast zich, is van God en iedereen verlaten en overgeleverd aan toenemende paniek. Als therapieën, ontspanningsoefeningen of medicatie niet helpen, ligt krankzinnigheid in het verschiet. Het enige wat erop zit is een partner in crime te vinden, een mede slaapgestoorde.