Het directe beschrijvende van Primo Levi met een tikje van het schilderachtige woordgebruik van Couperus. Geen makkelijke weglezer, maar wel een boek dat je als je er eenmaal goed inzit, moeilijk weg kunt leggen. Heel veel mooie beschrijvingen en mooie typeringen in een verhaalsetting die werkelijkheid en fictie nauw verweeft waardoor het voor de lezer verwarrend kan zijn. Maar het doel is niet zozeer een logisch verhaal te schrijven, maar om te laten proeven aan overleversschuld en aan de invloed die de holocaust ook jaren later nog kan hebben op iedereen met Joodse banden, tegen de achtergrond van een communistische staat die zich langzaam probeert aan te passen aan een democratiserend Europa.

Het speelt zich af in Boedapest. Hoofdpersoon B. is een schrijver die Auschwitz heeft overleefd en jaren later, aan het begin van het boek, zelfmoord pleegt. Zijn uitgever, Keserü, probeert de zelfmoord een plaats te geven, van logica te voorzien.

Ik weet niet waarom ik zoveel troost vond in die abstracte, onpersoonlijke gedachten, die ik niet eens helemaal kon volgen. Maar juist die algemeenheid vond ik prettig, het feit dat we niet in mijn geval gingen wroeten en niet mijn zielenroerselen gingen ontleden: dat hielp me juist om afstand te nemen van mijn mateloos saaie praktische zorgen, waarvoor toch geen oplossing was en die hoe dan ook altijd wel opgelost worden, zoals ook in dit geval. Maar mijn geval deed zich ineens aan me voor als een theoretisch probleem, en dat was deels vruchtbaar en bevrijdde me deels ook van mezelf, wat ik juist nodig had. ( )