Twaalfdelig Brits romanepos, vaak vergeleken met Op zoek naar de verloren tijd van Proust. Hoewel de overeenkomsten onloochenbaar zijn (omvang, poetisch gemijmer over tijd en herinneringen, een zelfde techniek van inzoomen op bepaalde details waaruit in bladzijden lange analyses een grote betekenis wordt gepeurd) doet mij de cyclus veel meer denken aan het werk van Evelyn Waugh. De eerste zes boeken spelend voor de Tweede Wereldoorlog sluiten naadloos aan op diens vroege romans (bijvoorbeeld Vile bodies en Handful of Dust). Sommige personages uit A Dance zouden moeiteloos functioneren in een verhaal van Waugh en vice versa, met als beste voorbeeld Charles Stringham, jeugdvriend van verteller Nick Jenkins, die een dieper uitgewerkte versie lijkt te zijn van Sebastian uit Brideshead Revisited . De gelijkenis wordt nog groter in de drie boeken spelend in de oorlog, waarvan bij wijze van spreken hele hoofdstukken zonder problemen in Waugh’s oorlogstrilogie Sword of Honour kunnen worden overgeheveld. Eenzelfde ontwrichte wereld doemt uit deze boeken op tegen de achtergrond van de verveling, doelloosheid en bureaucratie van de militaire dienst, onderbroken door korte, intense ogenblikken van drama en geweld.

Beide schrijvers houden een kritische distantie tegenover hun eigen tijd en schilderen een amoreel sociaal universum waarin personen, veelal vanuit de hogere klasse, trouwen, vreemdgaan, naar macht streven en onderuitgaan. Waugh is satirischer, geestiger met een scherper oog voor het absurde (hoewel ook bij Powell veel situatie- en taalhumor te rapen is, maar goed Waugh is Waugh), bitterder ook, Powell realistischer en uiteindelijk met meer empathie voor zijn personages.

A Dance opent in de jaren na de Eerste Wereldoorlog en volgt door de ogen van de verteller Nick Jenkins de wederwaardigheden van een groot aantal hoofd- en nevenpersonen. Vooral de zorgvuldig opgebouwde karakterstudies van Peter Templer, Charles Stringham, Jean Templer, X. Trapnel , Hugh Moreland en “books do furnish a room” Bagshaw blijven bij. De lezer krijgt mondjesmaat informatie over hen gevoerd, soms omdat hun pad en dat van de verteller voor een bepaalde tijd parallel loopt, soms door toevallige ontmoetingen tussen hen en de verteller, soms door geruchten die Jenkins over hen ter ore komen. Maar boven iedereen uit, inclusief de ik-figuur, torenen twee personages: Kenneth Widmerpool, met wie het boek begint en eindigt, een machiavellistische self made man op weg naar de top, en Pamela Flitton, die pas in deel 9 haar opwachting maakt, één van de grote femmes fatales van de twintigste eeuwse literatuur. Zij alleen zijn genoeg om het lezen van deze bijna 3000 bladzijden tellende, door en door Britse, literair verantwoorde soap opera de moeite waard te maken. ( )