Een heel boek lang blijft onduidelijk of de verteller vrouw of man is, en of haar of zijn minnaar vrouw of man is. Een heuse meesterproef in het Frans, waar deze genderloosheid en de daaruit volgende noodzaak om op een bepaalde manier te schrijven - bvb. sommige werkwoordsvormen te vermijden en andere, minder alledaagse, te gebruiken - bepalend is voor hoe de verteller/vertelster praat, denkt en in het leven staat.
Dat komt er in het Engels - waar het gender van de personages minder en alleszins andere - eisen stelt dan het Frans - veel minder uit. De barokke taal van Garreta volgt uit de noodzaak in het Frans om een bepaalde werkwoordsvorm te gebruiken. In het Engels ontbreekt die noodzaak evenwel, want was 'Sphinx' oorspronkelijk in het Engels geschreven, de verteller/vertelster was een ander geweest, en de eisen die de Engelse taal had opgelegd hadden eveneens tot een ander - wellicht eenvoudiger - perspectief en andere - minder repetitieve - handelingen geleid. Dat leidt er misschien toe dat de Engelse vertaling van dit Franse meesterstukje minder indruk maakt dan eigenlijk zou moeten. ( )